Kontynuuję serię „Stu sławnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. W dniu 18 stycznia będzie przedstawiony wybitny kaznodzieja z czasów PRL, ksiądz Mieczysław Brzozowski, a we wtorek – człowiek, uważany do niedawna za autora najstarszej książki, napisanej w języku polskim. Jest nim Biernat z Lublina:

14. Biernat z Lublina, Bernardus, Lubelczyk (1460/1466-1529) – poeta, pionier literatury polskiej. Urodzony w Lublinie. Przyjął święcenia kapłańskie. W młodości przebywał na dworach szlacheckich. Przez krótki czas był zatrudniony w Krakowie na dworze włoskiego humanisty Kallimacha. Na dworze Pileckich w Pilicy napisał swoje dzieło, uważane przez wiele lat za najstarszy zabytek literatury polskiej – modlitewnik Raj Duszny, wydany w 1513 r. (Okazuje się, że starszą książką jest Historyja umęczenia Pana naszego Jezusa Chrystusa, wydana w 1508 r.). W 1522 r. ukazała się książka Żywot Ezopa Fryga, mędrca obyczajnego z przypowieściami jego, w której autor zrywa ze średniowiecznym stereotypem połączenia piękna i dobra (bohater jest dobry, ale brzydki). Cennym jego dziełem są Bajki, wydane wraz z Żywotem Ezopa – zbiór 210 bajek, napisanych wierszem, zwanych też przypowieściami. Pointa każdej bajki zawiera się w tytule i ostatniej strofie. Renesansowy myśliciel i moralista, tworzy w bajkach raczej pesymistyczny oraz świata. Lubelski pisarz został uhonorowany w rodzinnym mieście tablicą pamiątkową na trybunale i reliefem – medalionem na kamienicy Klonowiców.