Ciąg dalszy pocztu „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. Postacią, prezentowaną we wtorek będzie patron Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej, Hieronim Łopaciński. Postacią na poniedziałek jest rektor XVI-wiecznej jesziwy, którego imieniem nazwano największą lubelską synagogę, symbolizujący wielokulturowy Lublin – akurat żyjący w czasie tworzenia w Lublinie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. A oto rabin – Salomon Luria Maharszal:

55. Luria Salomon Maharszal (1510-1573) – rabin. Urodził się w Brześciu nad Bugiem, kształcił się w Poznaniu i w Lublinie u pierwszego rektora jesziwy – Szaloma Szachny. Kiedy na zachodzie i południu Europy trwały wojny religijne i prześladowania innowierców, Lublin był nazwany w tym czasie przez Żydów Jerozolimą Królestwa Polskiego i Oxfordem Wschodu. Wyróżniał się w Europie wyższą uczelnią talmudyczną – jesziwą, istniejącą od 1518 r. i jedynym żydowskim samorządem w Europie, zwanym Sejmem Czterech Ziem (Waad Arba Aracot), powołanym przez króla Batorego w 1580 r. Salomon Luria po studiach talmudycznych został przełożonym jesziwy w Ostrogu i naczelnym rabinem Wołynia. W 1555 r. został naczelnym rabinem Lublina, a król Zygmunt August nadał mu w 1567 r. tytuł rektora lubelskiej jesziwy. Nazwa Maharszal jest skrótem tytułu, jakim był określany w języku hebrajskim: „Nasz Nauczyciel Salomon Luria”. Znawca Halachy i Talmudu zmarł w Lublinie i został pochowany na Starym Kirkucie. Jego imieniem nazwano największą lubelską synagogę, która w 1655 r. została zburzona przez Kozaków. Kolejna synagoga zawaliła się w 1854 r., a ostatnia została zburzona przez Niemców w 1942 r.