Ciąg dalszy pocztu „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. W środę będzie przedstawiony lubelski pisarz drugiej połowy XIX wieku, mający okazały nagrobek. Postacią na wtorek jest architekt – budowniczy zamku. Chociaż obiekt pełnił przez 128 lat funkcję więzienia, a przez ostatnie 15 lat była tu katownia Gestapo i UB, to obecny widok z Bramy Grodzkiej na zamek, należy do najpiękniejszych w Lublinie:

80. Stompf Jan (1790-1836) – architekt, główny propagator neogotyku w Lublinie. Postawiony przez niego zamek, widziany z Bramy Grodzkiej jest wizytówką Lublina. Młodość architekta jest nieznana. W latach 1822-1823 był inżynierem naczelnym Dyrekcji Generalnej Dróg i Mostów w Warszawie. Do Lublina przybył w 1822 r., kiedy już stała potężna neogotycka Wieża Trynitarska, postawiona przez A. Corrazziego. Swoją działalność w Lublinie architekt rozpoczął od przebudowy dawnego pałacu Lubomirskich na gmach Komisji Województwa Lubelskiego (pałac ten został ponownie przebudowany przez H. Marconiego na styl neorenesansowy). Trwałymi jego dziełami są: zamek, przeznaczony na więzienie, wybudowany w latach 1824-1826 na miejscu ruin po starym zamku Kazimierza Wielkiego, ogrodzenie przy kościele misjonarzy (obecnie seminarium duchownego) i budynek Komisji Obwodowej – na rogu ul. 3 Maja i I Armii WP. Ta ostatnia inwestycja, zaprojektowana jako zespół budynków, została zrealizowana częściowo. Przerwano ją po wybuchu powstania listopadowego). Stompf zasłynął wprowadzaniem neogotyckiej attyki. Z jego polecenia freski w zamkowej kaplicy zostały pokryte tynkiem.