Ściegienny wśród „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. Jutro będzie wojewoda lubelski, który był jedną z pierwszych ofiar niemieckiego nazizmu. Dzisiaj jest postać – symbol, uwieczniona w hymnie „Żeby Polska była Polską”. Tu w Lublinie sąd biskupi pozbawił księdza funkcji kapłana i w tym mieście został on zrehabilitowany:

83. Ściegienny Piotr (1801-1890) – ksiądz, działacz chłopski. Urodzony w Bilczy, uczył się w Kielcach. W 1832 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Został proboszczem na parafiach w Wilkołazie i w Chodlu. Około 1840 r. rozpoczął agitację rewolucyjną wśród chłopów Lubelszczyzny i Kielecczyzny. Swoje poglądy rozpowszechniał w tzw. „Złotej książeczce”. W swojej agitacji posłużył się też mistyfikacją, powołując się na rzekomą bullę papieską, nawołującą chłopów do walki o wolność. W l. 1842-1844 zorganizował tajny Związek Chłopski, planując wybuch powstania zbrojnego. Uprzedzona o tym carska policja aresztowała go i postawiła przed sądem. Dodatkowo sąd biskupi w Lublinie pozbawił go funkcji kapłana. Ogłoszony mu wyrok śmierci zamieniono na pracę w kopalniach syberyjskich. Po 8 latach, w 1855 r. zamieniono mu wyrok na osiedlenie. Na Syberii przebywał do 1871 r. Po powrocie z Syberii zamieszkał w Lublinie. Sędziwym, legendarnym bohaterem zaopiekował się biskup Kazimierz Wnorowski, przywracając go do stanu kapłańskiego. Był kapelanem w szpitalu bonifratrów, gdzie mieszkał. Pochowany w grobowcu księdza Wnorowskiego (brata biskupa) na cmentarzu przy ul. Lipowej.