Miesiąc: Kwiecień 2017

Anty-promocja Lublina – drastyczna redukcja aż 7 naszych imprez

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

– tylko do jednego kursu przez 10 dni – maksymalnie dla 13 osób na 1 kurs:

Trasa Nr 2: Plac Zamkowy – Śródmieście – KUL.
Trasa Nr 6: Najstarsze lubelskie pomniki (do 1918 r.)
Trasa Nr 7: Trasa tradycyjna – Śródmieście.
Trasa Nr 10: Lubelski renesans i barok.
Trasa Nr 11: Lubelskie dzieła sławnych architektów.
Trasa Nr 12: Pałace Lublina i ich właściciele.
Trasa Nr 15: W klasztornym labiryncie – wędrujące zakony.

Trasy 10-12, mające na celu przedstawienie najważniejszych obiektów architektury Lublina, nie są możliwe do pełnej realizacji ze względu na BRAK ZGODY WŁADZ MIASTA NA WJECHANIE NA FRAGMENT PLACU LITEWSKIEGO, BY PRZEDSTAWIĆ WYBITNYCH WŁAŚCICIELI PAŁACÓW MAGNACKICH I ICH ARCHITEKTÓW. Przejazd ulicą Radziwiłłowską, bez zatrzymywania się, praktycznie uniemożliwia mi realizację tej usługi. Czy na tym ma polegać „promocja Lublina”? Czy ktoś wreszcie zareaguje na tę wieloletnią patologię władz miasta, sabotującą promowanie przeze mnie Lublina?

Anty-promocja Lublina – odrzucenie trasy nr 17 Lublin City Tour: „TRASA DLA NIEPEŁNOSPRAWNYCH” – w ramach imprezy Lublin Sezon.

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Osoby niepełnosprawne też mają prawo świętować Jubileusz 700-lecia Lublina. Zaproszenie ich na imprezę powinno być punktem honoru dla władz miasta. Ponieważ do tej pory wjazd z osobami niepełnosprawnymi na Stare Miasto był praktycznie niemożliwy, zezwolenie na wjazd na Stare Miasto powinno być zadośćuczynieniem za dotychczasową dyskryminację tej grupy społecznej. Trudno mówić o jubileuszu bez pokazania starego ratusza. Trudno tez mówić o ludziach zasłużonych dla miasta, nie pokazując ich wizerunków, tablic pamiątkowych, im poświęconych, itp. „Sercem” gospodarczym i społecznym miasta rynek z ratuszem, sercem duchowym – fara. Pozwólmy starszym i niepełnosprawnym, którym brak sił i sprawności nie pozwala na samodzielne spacery, na pokazanie zmieniającego się miasta.

2. Syntetyczny opis imprezy:

Wśród naszych ofert nie może zabraknąć imprezy „Lublin City-Tour – DLA NIEPEŁNOSPRAWNYCH”. Do tej pory wiele razy władze miasta odmawiały nam zgody na wjazd naszych busów na Stare Miasto – również z osobami niepełnosprawnymi. W ciągu 4 sezonów naszej działalności – zdarzyło nam się wjechać do tej strefy busem elektrycznym tylko trzy razy z osobami niepełnosprawnymi! Najstarsze cywilizacje świata przetrwały dlatego, że w nich okazywano należny szacunek osobom starszym i niepełnosprawnym. Społeczna dyskryminacja osób z powodu ich niepełnosprawności jest aktem barbarzyństwa. Pozwólmy więc osobom niepełnosprawnym poznać to, czego jeszcze nie znają i nacieszyć się jazdą naszym busem. Chociaż trasa prowadzi spod katedry na Stare Miasto, na Plac Zamkowy i z powrotem – przez ulicę Wodopojną i Świętoduską – do katedry, każda osoba będzie mogła wysiąść w dowolnym, możliwym miejscu na trasie – na Starym Mieście, na Placu Zamkowym, lub przy katedrze – na końcu trasy.

Co się nie spodobało „carskim czynownikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę? – nie chcą przyjąć do wiadomości, że z naszej usługi chcieliby skorzystać ludzie, którzy mają problemy z poruszaniem się? – CZY TO JEST MIASTO PRZYJAZNE KOMUKOLWIEK? – turystom, przedsiębiorcom, niepełnosprawnym?

Anty-promocja Lublina – odrzucenie trasy nr 14 Lublin City Tour: „PŁACZĄCE MADONNY I INNE WIZERUNKI MARYJNE” – w ramach imprezy Lublin Sezon.

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Wyjątkowość Lublina w historii 700-lecia to oprócz trybunału koronnego i częstych jarmarków – miejsce sanktuarium relikwii Krzyża Świętego. Do relikwii przybywały rzesze pielgrzymów, a obecna u dominikanów Matka Boska była przy okazji otaczana szczególną czcią. Lublin jest też jedynym miejscem na świecie, gdzie płakały aż trzy wizerunki! Teologiczne wyjaśnienie tego wyjątkowego religijnego „mikroklimatu”, skłaniającego do łez – to obecność wielkich relikwii Krzyża Świętego (skradzionych, niestety, w 1991 r.). Jest więc zbieżność Męki Pańskiej, płaczu samego Chrystusa na krzyżu i płacz Jego Matki. Religijność Maryjna, zwłaszcza w chwili zagrożenia miasta, innych nieszczęść i kataklizmów oraz liczne wota dziękczynne, są świadectwem postaw ludzi. Wielu mieszkańców Lublina pamięta jeszcze osobiście „Cud Lubelski” z 1949 r., chociaż – to też historia.

2. Syntetyczny opis imprezy:

Impreza: „Lublin City-Tour – PŁACZĄCE MADONNY LUBLINA I INNE WIZERUNKI MARYJNE”, jest wyrazem szacunku dla „sacrum” – uniwersalnej wartości poszanowania symboli religijnych. Lublin jest fenomenem kulturowym w świecie – trzy płaczące wizerunki!
Bliskość obiektów – na Starym Mieście i w jego sąsiedztwie, pozwoli Państwu odwiedzić wskazane przez nas święte miejsca po zakończeniu naszego przejazdu.
Naszą trasę zaczynamy przy katedrze, gdzie znajduje się obraz Matki Bożej Płaczącej – jeden z dwóch wizerunków Maryjnych w Lublinie, ukoronowanych koronami papieskimi (drugi obraz – MB Latyczowskiej jest przy ul. Bursztynowej, w kościele MB Różańcowej). Mało kto wie, że w katedrze jest też płaczący Chrystus na Krzyżu Trybunalskim, a pierwszy płaczący wizerunek Maryjny (MB Dobrej Rady), znajduje się w kościele Świętego Ducha.
Uczestnicy wycieczki dowiedzą się też o czczonym w bazylice obrazie MB Opieki, zwanej też MB Trybunalską, przed którym modlili się ludzie, mający trudne sprawy w trybunale.
Poza tym obejrzymy: kościół Niepokalanego Poczęcia, kaplicę Matki Boskiej przy kościele świętych Piotra i Pawła u Kapucynów oraz kościół z kaplicą Wniebowzięcia NMP.

Co się nie spodobało „carskim czynownikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę? – uprzedzenia religijne? – chyba czasy wojującego ateizmu w tym mieście się skończyły?

Anty-promocja władz Lublina – odrzucenie trasy nr 13 Lublin City Tour: „STARE MIASTO I OKOLICE ZAMKU” – w ramach imprezy Lublin Sezon.

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Trudno sobie wyobrazić obchody 700-lecia Lublina bez pokazania turystom pierwszej siedziby władz miejskich – ratusza, gdzie urzędowali wójtowie, burmistrzowie i prezydent Lublina. Na budynku bazyliki jest Znak Dziedzictwa Europejskiego. Ponieważ dwa inne znaki są w miejscach zupełnie niedostępnych dla naszych busów (na Placu Litewskim i na zamku), jedynym miejscem, gdzie możemy się nim pochwalić, jest kościół św. Stanisława. Plac po Farze jest miejscem najstarszej, zachowanej przez wiele wieków, budowli Lublina, a widoczna z ul. Archidiakońskiej romańska wieża, świadczy o rozwoju Lublina jeszcze przed jego lokacją na prawie magdeburskim. Zadziwiające swoim urokiem świątynie (bazylika, katedra) oraz renesansowe kamienice mieszczańskie z attykami i hermami, tworzą obraz miasta, jako jednego z piękniejszych w Polsce.

2. Syntetyczny opis imprezy:

Trasa: „Lublin City-Tour – STARE MIASTO I OKOLICE ZAMKU” jest ofertą adresowaną do osób, zainteresowanych zwiedzaniem tylko ścisłego centrum Lublina. Do Starego Miasta włączamy katedrę i Plac Zamkowy.
Stare Miasto jest najistotniejszym centrum zabytkowym miasta. Stary ratusz, nazywany też trybunałem, był siedzibą władz miasta, a od 1578 roku – i Trybunału Koronnego. Widoczne na kamienicach reliefy i tablice, upamiętniają nam wybitnych mieszkańców Lublina i ludzi zasłużonych dla naszego miasta.
Plac po Farze jest miejscem, gdzie koncentrowało się życie religijne, społeczne i kulturalne miasta oraz świadectwem dramatycznych losów rozebranego kościoła. Z ulicy Archidiakońskiej przy placu możemy zobaczyć zamek z XIII-wieczną romańską wieżą i XIV-wieczną kaplicą zamkową, znaną z unikalnych fresków bizantyjskich.
Bazylika, na której jest Znak Dziedzictwa Europejskiego, jest zabytkiem, reprezentującym wiele stylów, a obraz „Pożar miasta Lublina” pokazuje nam architekturę miasta sprzed prawie trzystu lat.

Co się nie spodobało „carskim czynownikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę?

Anty-promocja Lublina – odrzucenie trasy nr 8 Lublin City Tour: „OSOBLIWOŚCI LUBLINA” – w ramach imprezy Lublin Sezon

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Lublin jest miastem wyjątkowym pod wieloma względami – o czym świadczy zestawienie najważniejszych wydarzeń:
Lubelskie naj…, naj…, naj… – czyli lubelskie rekordy w skali Polski i Europy:
1569 – Unia Lubelska – najdłużej istniejąca na świecie unia realna między państwami na świecie (1569-1795 – aż do czasu rozbiorów Polski).
1581 – jedyny w Europie żydowski parlament (samorząd) – Waad Arba Aracot, powołany w Lublinie, działający aż do roku 1776 – najpierw w Lublinie, a później przemiennie w Lublinie i w Jarosławiu.
1578 – 1794 – jedno z dwóch miast w Polsce (obok Piotrkowa Trybunalskiego) z trybunałem koronnym. W stosunku do Piotrkowa – sesje sądu trwały w Lublinie ponad 2 razy dłużej.
Od około 1420 r. – do 1991 r. – sanktuarium relikwii Krzyża Świętego i jeden z ważniejszych ośrodków pielgrzymkowych w Polsce,
Jedyne miejsce w Polsce (i chyba na świecie), w którym stwierdzono publicznie płacz aż trzech świętych wizerunków: 13 lipca 1642 r. – płacz MB Dobrej Rady w kościele Świętego Ducha, 9 maja 1727 r. – płacz Chrystusa na Krzyżu Trybunalskim (obecnie w katedrze) i 3 lipca 1949 r. – płacz kopii obrazu MB Częstochowskiej w katedrze,
Kaplica zamkowa – jedyne miejsce w Europie, gdzie kulturowy Zachód łączy się w pełni ze Wschodem – nie przez zamianę kultury jednej na drugą, lecz przez jej wzbogacenie i urozmaicenie.
Gotyckie świątynie z malowidłami bizantyjskimi spotykamy na rumuńskiej Bukownie, ale budowle te, od początku pełniły funkcje cerkwi prawosławnych (zaadoptowano „katolicki” gotyk z Węgier).
Tu, w Lublinie kaplica zamkowa nie przestała być katolicka, a bizantyjskie freski potwierdzają synkretyzm kulturowo-religijny Jagiellonów. Freski bizantyjskie występują też w Krakowie, w Sandomierzu i w Wiślicy, ale nigdzie nie wypełniają tych świątyń w całości.
1930 – 1939 – największa na świecie żydowska wyższa uczelnia talmudyczna, zwana jesziwą, nawiązująca swoja tradycją do lubelskiej jesziwy z XVI i XVII wieku.
1945-1989 – jedyna katolicka wyższa uczelnia w całym systemie komunistycznym na świecie, mająca wielki wpływ na kształtowanie niezależnej świadomości polityczno-społecznej i postaw antykomunistycznych.
Miasto w historycznym „cieniu” strajków na Wybrzeżu w 1980 r. Ale zanim zaczął się strajk generalny na Wybrzeżu, był 3-dniowy strajk generalny w Lublinie w dniach: 18-20 lipca 1980 r., który był testem mobilizacji społeczeństwa do powszechnego buntu przeciw władzy.
Lublin jest jednym z 29 miejsc w Europie i jednym z 4 miejsc w Polsce, mającym znak Dziedzictwa Europejskiego. Miasto jest symbolem różnorodnej, wielokulturowej Rzeczypospolitej, która po Unii Lubelskiej była wyjątkowym w skali europejskiej obszarem wolności religijnej, poszanowania odmienności językowej i obyczajowej oraz zgodnej koegzystencji ludzi różnych wyznań. Wielokulturowość I Rzeczypospolitej zasadniczo różniła się od preferowanej obecnie na Zachodzie Europy idei „multi-kulti” – jej obywatele traktowali Rzeczpospolitą, jako wspólne dobro.
Miasto, gdzie obok wspaniałych, różnorodnych dzieł kultury, tworzonych i zachowanych w mieście od XIII wieku do dzisiaj, znajduje się pomnik ludzkiej nienawiści i barbarzyństwa z napisem: „Nasz los dla was przestrogą”.

Do tych wydarzeń dodajemy: unikalną „Piwnicę pod Fortuną” – zabytek kultury świeckiej, osobliwości bazyliki (obraz „Pożar Miasta Lublina”, dwie ambony, kaplicę Tyszkiewiczów za ołtarzem), kaplicę zamkową (już odpowiednio rozreklamowaną), poczet królów Polski – ogromne reliefy na ścianach seminarium duchownego (kto je zna?) i zakrystię akustyczną ze skarbcem w katedrze. Jeśli ktoś nie był w zakrystii akustycznej i skarbcu, to znaczy – że nie zna Lublina i powinien tu przyjechać jeszcze raz! Tu się potwierdza zasada: „Cudze chwalicie – swego nie znacie, sami nie wiecie, co posiadacie”.

Trasa zaczyna się na Starym Mieście. Unikatem w kulturze miasta jest „Piwnica pod Fortuną”, gdzie znajdują się freski ze scenami epikurejskimi oraz napisy w języku staroniemieckim i łacińskim. Bazylika jest najciekawszym architektonicznie kościołem Lublina – z dwiema ambonami, kaplicą za ołtarzem, renesansową kaplicą Firlejów i obrazem „Pożar miasta Lublina” przedstawiający architekturę miasta sprzed trzystu lat. Po wyjechaniu ze Starego Miasta, trasa prowadzi przez ul. Lubartowską i ul. Kowalską na Plac Zamkowy, skąd oglądamy zamek – miejsce zawarcia Unii Lubelskiej. Po wyjechaniu z zamku wyjeżdżamy na Aleje Tysiąclecia. Przy rondzie oglądamy kaplicę zamkową, w której znajdują się freski bizantyjskie – unikat w skali europejskiej, gdzie kulturowy wschód łączy się z zachodem. Z Alei Unii Lubelskiej oglądamy zespół kościelno-klasztorny dominikanów, nazywany Lubelskim Wawelem, dalej Seminarium Duchowne z reliefami – pocztem królów Polski, a następnie wyjeżdżamy ulicą Zamojską w kierunku centrum. Po minięciu seminarium wjeżdżamy przed katedrę, gdzie znajduje się zakrystia akustyczna i skarbiec – niedoceniane miejsce i przez mieszkańców Lublina i przez turystów, gdzie najdobitniej potwierdza się zasada: „cudze chwalicie – swego nie znacie”. Osobliwością katedry, przyciągającą rzesze pielgrzymów jest też płacząca ikona Matki Boskiej, a trzy metry dalej – płaczący Chrystus na Krzyżu Trybunalskim.

2. Syntetyczny opis imprezy:

Trasa: „Lublin City-Tour: OSOBLIWOŚCI LUBLINA”, zwraca turystom uwagę na wyjątkowe obiekty Lublina.
Wizytówką miasta jest unikalna kaplica zamkowa.
Ale równie cenna jest lubelska katedra z iluzjonistycznymi malowidłami Meyera, zakrystia akustyczna i skarbiec. Tu potwierdza się zasada: „Cudze chwalicie – swego nie znacie, sami nie wiecie – co posiadacie”. Na oglądanie jednej monstrancji z diamentami w praskiej Lorecie przyjeżdżają turyści z całego świata, płacąc bilety po 150 koron. W Lublinie możemy oglądać kilka takich monstrancji – arcydzieł sztuki złotniczej, a bilet kosztował tylko 4 zł!
Turystycznym odkryciem ostatnich lat są ogromne reliefy z pocztem królów Polski na zewnętrznych ścianach seminarium duchownego. Czy ktoś z Państwa je widział?
Nasza trasa nie umożliwia zwiedzania wnętrza tych obiektów, tylko je pokazuje z zewnątrz, żeby turysta wiedział, gdzie warto później pójść. Reliefy na seminarium pokażemy z daleka, jadąc Aleją Unii Lubelskiej.
Obraz w kościele dominikanów, „Pożar miasta Lublina”, pokazuje nam architekturę miasta sprzed 300 lat. W którym innym kościele znajdujemy tak cenne źródła do poznania dawnej architektury miasta?

Co się nie spodobało „carskim czynownikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę? – DLACZEGO TYM WROGOM PROMOCJI MIASTA ZALEŻY NA TYM, ŻEBY TYCH TREŚCI NIE EKSPONOWAĆ TURYSTOM I MIESZKAŃCOM LUBLINA?

Anty-promocja Lublina – odrzucenie trasy nr 5 Lublin City Tour: „ZNANI I MNIEJ ZNANI MIESZKAŃCY LUBLINA” – w ramach imprezy Lublin Sezon

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Tytuł tej imprezy chyba najbardziej nawiązuje tematycznie do Jubileuszu 700-lecia Lublina. Dziedzictwem kulturowym miasta są wybitne postacie, które wniosły trwały wkład w życie gospodarcze, społeczne, polityczne i kulturalne miasta. Wśród nich są też wybitne osobistości, zapisane również w historii i kulturze Polski, a nawet – Europy. Nie sposób prezentować tej listy lubelskich znakomitości bez Starego Miasta, gdzie znajduje się wiele tablic, poświęconych Polakom, żyjących od XVI – do XX wieku. Wśród wielu nazwisk pojawiają się artyści, pisarze, działacze społeczni i polityczni, duchowni … i prości ludzie, którzy zasłynęli z bohaterstwa, ratując życie innym. Trasa jest przebogata w nazwiska, tworzące mozaikę społeczno-kulturową i zawodową znanych i mniej znanych lublinian oraz ludzi zasłużonych dla Lublina.

2. Szczegółowy opis imprezy:

Impreza: „Lublin City-Tour: ZNANI I MNIEJ ZNANI MIESZKAŃCY LUBLINA” jest prezentacją postaci i ich wkład w rozwój kultury materialnej i duchowej miasta, Polski i Europy.
Lublin był miastem filozofów, poetów, muzyków, plastyków, architektów, polityków, duchownych, lekarzy, przedsiębiorców, działaczy społecznych i bohaterów, walczących o niepodległość. Naszym celem jest przedstawienie lublinian – znanych i mniej znanych oraz osób zasłużonych dla Lublina.
Symbolem miejsca tworzenia „pozytywnej energii społecznej” jest obecny gmach Wydziału Politologii UMCS. W XVI i w XVII wieku właścicielami tego pałacu byli wybitni obrońcy wolności religijnej (Jan Firlej – kalwin i Konstanty Ostrogski – prawosławny), a ich następcą był wybitny poeta, erudyta i filozof – Stanisław Herakliusz Lubomirski. Dodając do tych postaci, trzech wybitnych architektów, zmieniających wygląd pałacu i socjalistę Daszyńskiego, tworzącego Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej, mamy całą panoramę osobistości, zasłużonych dla Lublina. Takich miejsc, symbolizujących różne postacie, z różnych epok i reprezentujących różne sfery życiowej aktywności, mamy na trasie wiele.

Co się nie spodobało „carskim czynownikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę? – nie podoba im się prezentacja postaci, które prezentuję w ramach pocztu „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”?

Anty-promocja Lublina – odrzucenie trasy nr 3 Lublin City Tour: „SZLAK KULTURY ŻYDOWSKIEJ” – w ramach imprezy Lublin Sezon

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Jest to jedna z imprez cyklu „Lublin wielokulturowy”. Sławę Lublinowi przyniosła Unia Lubelska, tworząca wielkie, wielonarodowe państwo, zwane Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Reformacja w XVI wieku wyróżniała się poszanowaniem praw i wolności religijnych innowierców. Uznaniem dla roli Lublina w tworzeniu wielokulturowej Rzeczypospolitej było wpisanie Lublina na Listę Dziedzictwa Europejskiego. W XIX wieku Lublin rozsławili wybitni Żydzi: Henryk Wieniawski – skrzypek i wirtuoz oraz Johann Zuckertort – pierwszy szachowy wicemistrz świata, a w XX wieku Lublin rozsławił Izaak Bashevis Singer, utworem „Sztukmistrz z Lublina”, za który otrzymał nagrodę Nobla. (Echem utworu Singera są festiwale sztukmistrzów). Szesnasto- i siedemnastowieczna jesziwa oraz jedyny w Europie żydowski Sejm Czterech Ziem (Waad arba aracot), czyniły Lublin wyjątkowym miastem w kulturze europejskiej. Obraz Jana Matejki w Muzeum Lubelskim „Władysław Herman nadaje przywilej Żydom 1096 r.” potwierdza gościnność miasta dla ludzi, którzy wnieśli znaczący wkład w życie gospodarcze, społeczne i kulturalne miasta.

2. Syntetyczny opis imprezy:

Impreza: „Lublin City-Tour: SZLAK KULTURY ŻYDOWSKIEJ” jest jedną z ważniejszych ofert turystycznych Lublina, która budzi zainteresowanie nie tylko wśród rodowitych Żydów.
Miasto, rozsławione w utworze Izaaka B. Singera, zwraca uwagę turystów, którzy oprócz gotyckich, renesansowych i barokowych kościołów, chcą zobaczyć pamiątki po nieistniejącym już, wielokulturowym Lublinie, gdzie Żydzi stanowili ponad 1/3 mieszkańców miasta.
Sława XVI-wiecznej Jesziwy, kiedy Lublin był nazywany Oxfordem Wschodu, lub Jerozolimą Królestwa Polskiego, jeden z najstarszych cmentarzy żydowskich w Polsce, miejsce jedynego w Europie żydowskiego parlamentu, to znane nam symbole żydowskiej części Lublina.
Oprócz znanych nam, wybitnych przedstawicieli społeczności żydowskiej: Horowica i Wieniawskiego, uczestnicy naszej imprezy mają okazję dowiedzieć się o poetce Arnsztajnowej i wybitnym szachiście Zuckertorcie.
Głównym punktem programu zwiedzania na trasie kultury żydowskiej, jest gmach dawnej Jesziwy.
Lampa Pamięci, tablice pamiątkowe przy schodach do zamku oraz Izba Pamięci na Nowym Kirkucie, przypominają nam o losach Żydów w czasie II wojny światowej.

Co się nie spodobało „carskim urzędnikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę? – czy jest to przejaw antysemityzmu władz, czy odwrotnie – „trasa tylko dla swoich”?

Anty-promocja Lublina – odrzucenie trasy nr 1 Lublin City Tour: „STARE MIASTO – ŚRÓDMIEŚCIE” – w ramach imprezy Lublin Sezon

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Poniżej złożony opis i przebieg trasy:

1. Odniesienie od obchodów 700-lecia:

Trasa Lublin City-Tour w sezonie Jubileuszu 700-lecia Lublina będzie przedstawiać pełną historię miasta – od jego założenia, funkcję administracyjną ratusza, funkcję gospodarczą rynku, rolę Lublina na mapie dawnej Rzeczypospolitej jako ośrodka władzy sądowniczej (Trybunał Koronny), kulturotwórczą i społeczną rolę Kościoła, w tym zakonów (dominikanie, bernardyni, jezuici, karmelici, itp.), rolę zamku królewskiego w akcie Unii Lubelskiej, tworzącej z Lublina symbol federacyjnej, wielonarodowej i wielokulturowej Rzeczypospolitej, Plac Zamkowy przypomni nam istnienie przez wiele wieków żydowskiego osiedla Podzamcze, starej jesziwy oraz jedynego w Europie żydowskiego parlamentu (Waad arba aracot). Z kolei cerkiew prawosławna przypomni nam o częstej obecności w Lublinie bojarów, udających się do trybunału i ruskich kupców, przybywających licznie na jarmarki. Prezentowane dawne pałace magnackie przypomną nam o politycznej pozycji Lublina w skali Polski jako miasta trybunału koronnego. Pałace i klasztory w obecnym Śródmieściu zwrócą uwagę na wyjątkową strukturę organizacyjną miasta – dwór królewski (wojewoda, kasztelan, starosta), Stare Miasto (burmistrz, rajcy, ławnicy miejscy, cechy), trybunał (sędziowie szlacheccy i duchowni, tzw. deputatami), jurydyki – obszary miejskie, nie podlegające władzy burmistrza i rajców – majątki magnackie i klasztorne – w XVII w – najwięcej w Polsce (23, wobec 21 w Krakowie). Uzupełnieniem ogólnej wiedzy o mieście będzie prezentacja zabytkowych obiektów oraz przypomnienie ludzi, najbardziej zasłużonych w historii i kulturze Lublina.

2. Syntetyczny opis imprezy:

Impreza: „Lublin City-Tour: STARE MIASTO – ŚRÓDMIEŚCIE”, ma ukazać nasze miasto z perspektywy 700-lecia Lublina:
najważniejsze obiekty w mieście, świadczące o jego historii, a więc:
Gmach ratusza – siedzibę wójtów, burmistrzów i prezydenta Lublina, pełniący również funkcję trybunału dla szlachty i duchownych.
Mieszczańskie kamienice z pamiątkowymi tablicami przypominają nam ludzi mieszkających w Lublinie i zasłużonych dla tego miasta.
Zamek królewski przypomina nam ważną funkcję administracyjną miasta w czasach przedrozbiorowych – miejsce podpisania Unii Lubelskiej, która przyczyniła się do wpisania Lublina na „Listę Dziedzictwa Europejskiego”.
Plac Zamkowy, wytyczony na miejscu dawnego osiedla żydowskiego Podzamcze i cerkiew prawosławna z pierwszej połowy XVII w. świadczą o roli Lublina jako symbolu wielokulturowości dawnej Rzeczypospolitej. Godną podziwu, pozytywną cechą tej wielokulturowości dawnej Rzeczypospolitej była lojalność cudzoziemców wobec państwa, które udzieliło im gościny.
Pałace magnackie w Śródmieściu, budowane przez sędziów i marszałków trybunału koronnego, świadczą o randze Lublina w dawnej Rzeczypospolitej.

Co się nie spodobało „carskim czynownikom” z Urzędu Miasta Lublin, że odrzucili tę trasę?

101. Stein (Sztejn) Józef

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Austriacki lekarz na liście „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. W sobotę będzie przedstawiona ostatnia postać z tej serii – jako jedyna, zmarła w XXI wieku. Poniżej – dr Józef Stein:

101. Stein (Sztejn) Józef (ok. 1760-1830) – lekarz, społecznik, filantrop. Urodził się w Austrii. Po studiach w Wiedniu i podróżach po Europie, w 1871 r. osiadł w Lublinie. Znany był w mieście jako lekarz ogólny i chirurg. Mieszkał na Starym Mieście (Rynek 12), gdzie miał swój gabinet. Dr Stein znany był ze swojej szlachetności – często bezinteresownie leczył najuboższych. W 1794 r. opiekował się rannymi powstańcami. Lekarz nie założył rodziny. Przez pół wieku pełnił swoją służbę dla chorych. Część swojego majątku przeznaczył na wsparcie sióstr szarytek i ojców bonifratrów, którym też przekazał bibliotekę i narzędzia chirurgiczne. Największą jego zasługą było ustanowienie fundacji na stypendia dla młodych studentów medycyny z ubogich rodzin z Lublina i Lubelszczyzny. Przez 85 lat działalności jego fundacji (1830-1915), z pomocy stypendialnej skorzystało 20 studentów medycyny i lekarzy. W 1915 r. wojska wywiozły depozyty fundacji do Rosji. Dr Stein został pochowany w Lublinie, na cmentarzu przy ul. Lipowej, ale miejsce jego pochówku jest nieznane. W 1881 r. społeczeństwo Lublina uczciło pamięć o doktorze, umieszczają tablicę pamiątkową na cmentarnej kaplicy.

LISTA STU WYBITNYCH LUBLINIAN I OSÓB ZASŁUŻONYCH DLA LUBLINA

/ Wojciech Górski / Dodaj komentarz

Prezentuję poniżej moją pełną listę „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. Okazuje się, że najwięcej osób polubiło mój setny wpis z tej serii – 24 nazwiska. Czy to uznanie dla prezentowanej postaci, czy opracowania przez autora? – nieważne – według mojego kryterium zwyciężył Jan z Nowego Sącza!

Okazuje się, że bojownicy o niepodległość, nie zdobyli Państwa uznania. Zarówno komisarz powstańczy na Lubelszczyznę, stracony w Lublinie, 20-letni Leon Frankowski, jak i harcmistrz Tadeusz Kozłowski, zamordowany przez Gestapo, nie cieszyli się popularnością.

Były pytania i uwagi na temat liczby kobiet na tej liście. Wyjaśniam, że kobiety zaczęły pełnić funkcje publiczne i społeczne dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Pierwotnie chciałem uhonorować dwie harcerski – Marię Walciszewską i Marię Świtalską, które obawiając się brutalnego śledztwa w Gestapo, popełniły samobójstwo. Chciałem też wyróżnić pierwszą po wojnie kobietę – Zofię Pelczarską, żołnierza AK, zamordowaną przez NKWD – wtedy proporcje liczby kobiet by się wyraźnie zmieniły.

Dla bojowników o niepodległość warto by było sporządzić zupełnie osobną listę. Kilka tych szlachetnych postaci jest eksponowanych poniżej. Publikuję więc listę dla tych czytelników, którzy pominęli niektóre biogramy.

W przygotowaniu mam drugą setkę „wybitnych lublinian” w wersji skróconej – po 250 znaków – ich nazwiska również zasługują na uwagę.

Jest to mój zupełnie subiektywny wybór postaci, które symbolizują wiele dziedzin życia publicznego oraz każde stulecie długiej historii Lublina.

A więc – krótkie streszczenie pocztu, publikowanego na Fb przeze mnie w ciągu czterech miesięcy:

1. Leszek Czarny – książę krakowski. W Lublinie książę jest znany z budowy kościoła świętego Michała. Księciu Leszkowi przypisuje się także budowę kamienno-ceglanej wieży, na dziedzińcu zamkowym.
2. Władysław Łokietek – książę, a od. 1320 r. – król. 15 sierpnia 1317 roku, pod Krakowem wydał przywilej lokacyjny dla Lublina.
3. Kazimierz Wielki – król Polski w l. 1333-1370. „Zastał Lublin drewniany, a zostawił murowany”. Postawił w Lublinie zamek z kaplicą, otoczył miasto murami, wybudował kościół dla dominikanów.
4. Władysław Jagiełło – wielki książę litewski od 1377 r., król Polski w latach 1386-1434. Na jego polecenie kaplica Świętej Trójcy otrzymała wystrój bizantyjski. Ustanowił 2 jarmarki w Lublinie.
5. Kazimierz Jagiellończyk – wielki książę Litwy od 1440 r., król Polski w latach 1447-1492. Utworzył województwo lubelskie, zwiększył liczbę jarmarków w Lublinie.
6. Zygmunt August – król Polski i wielki książę Litwy w latach 1548-1572. Doprowadził w Lublinie wraz z sejmami Polski i Litwy do zawarcia unii, tworząc wielonarodową Rzeczpospolitą Obojga Narodów.
7. Stefan Batory – król Polski i wielki książę Litwy w latach 1576-1586. W 1578 r. Ustanowił w Lublinie Trybunał Koronny – najwyższy sąd apelacyjny dla szlachty w sądowniczej prowincji Małopolsce.
8. Ankiewicz Julian (1820-1903) – architekt, autor budowy Gimnazjum Gubernialnego, pałacu gubernialnego i gmachu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, (obecnie Sądu Okręgowego).
9. Arciszowa Wacława (1870-1953) – nauczycielka. Założyła w Lublinie wiele szkół. W 1949 r. jej szkołę upaństwowiono jako tzw. IV LO w Lublinie, a w 1967 r. nadano imię Stefanii Sempołowskiej.
10. Arnsztajnowa Franciszka (1865-1942) – poetka żydowskiego pochodzenia. Wraz z poetą Józefem Czechowiczem wydała tomik poezji „Stare kamienie”, poświęcony zabytkom Starego Miasta.
11. Balin Jakub (?- 1623) – architekt włoski, przedstawiciel renesansu lubelskiego. Wśród wielu jego dzieł wyróżnia się znany z bogatej sztukaterii kościół św. Pawła.
12. Barszczewski Józefat (1836-1863) – powstaniec styczniowy, stracony przez wojsko carskie. Jedyny dowódca powstańczy urodzony w Lublinie.
13. Bieczyński Feliks (Łodzia-Bieczyński), 1799-1885) – inżynier, projektant ogrodów i rozwiązań komunikacyjnych dla Lublina. W 1837 r. zaprojektował park, nazwany „Ogrodem Saskim”.
14. Biernacki Mieczysław (1862-1948) – lekarz, działacz społeczny i oświatowy. Pracował w Szpitalu Bożego Jana, zaprojektował budowę wodociągów. Był też dziennikarzem „Kuriera Lubelskiego”.
15. Biernat z Lublina, (1460/1466-1529) – poeta, pionier literatury polskiej, urodzony w Lublinie. W 1513 r. napisał dzieło, uważane za najstarszy zabytek literatury polskiej – modlitewnik Raj Duszny.
16. Brzozowski Mieczysław (1933-1991) – ksiądz, kaznodzieja. Zasłynął z patriotycznych kazań w kościele, w czasach PRL, wygłaszanych zwłaszcza z okazji świąt narodowych i w stanie wojennym.
17. Chodźko Witold (1875-1954) – lekarz, profesor UMCS i AM w Lublinie, działacz społeczny. Był profesorem na Wydziale Lekarskim UMCS, a następnie – w Akademii Medycznej.
18. Cholewa Władysław (1892-1962) – działacz polityczny i niepodległościowy. Wobec odmowy współpracy z władzami PKWN, został zesłany do łagrów w ZSRR. Wrócił do Polski w 1947 r.
19. Christians Ludwik (1902-1956) – adwokat, działacz społeczny. W l. 1941-1944 był kierownikiem oddziału Rady Głównej Opiekuńczej (RGO). Niósł pomoc więźniom zamku i obozu na Majdanku.
20. Corrazzi Antoni (1792-1877) – architekt. Jego lubelskim obiektem była neogotycka Wieża Trynitarska z 1819 r. oraz klasycystyczny portyk przy katedrze.
21. Czachórski Władysław (1850-1911) – malarz, urodzony w Lublinie. Artysta malował sceny rodzajowe, pejzaże, portrety, martwe natury, kwiaty i obrazy o tematyce szekspirowskiej.
22. Czechowicz Józef (1903-1939) – poeta, urodzony w Lublinie. W 1932 r. wraz z Franciszką Arnsztajnową założył Lubelski Związek Literatów i wydał później tomik poezji „Stare Kamienie”.
23. Daszyński Ignacy (1866-1936) – polityk, marszałek sejmu, wicepremier rządu II RP, kilkudniowy premier Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej w Lublinie.
24. Doria-Dernałowicz Czesław (1901-1993) – architekt. W l. 1936-1938 restaurował kamienice Lubomelskich i Konopniców na Starym Mieście. Po wojnie budował wiele obiektów w Lublinie.
25. Dobrucki Stanisław (1862-1919) – lekarz – chirurg, działacz społeczny. Zasłynął jako pionier w wykonywaniu operacji wyrostka robaczkowego (1904 r.)., a także w zwalczaniu cholery w 1892 r.
26. Fajfer Jan (ok. 1500 – ok. 1560) – przedsiębiorca, papiernik. W 1538 r. uzyskał od króla Zygmunta I Starego dotację na budowę papierni we wsi Tatary przy Wielkim Stawie Królewskim.
27. Firlej Jan (1521-1574) – marszałek wielki koronny, działacz reformacji. W czasie koronacji Henryka Walezego wymusił na królu złożenie przysięgi, gwarantującej wolność religijną dla protestantów.
28. Gawarecki Henryk (1912-1989) – historyk sztuki, przewodnik po Lublinie. Autor przewodników, m.in. „Ulicami Lublina”, „Lublin – krajobraz i architektura” oraz „O dawnym Lublinie”.
29. Gawdzik Czesław (1910-1993) – architekt. W 1935 r. W Lublinie zasłynął jako główny projektant miasteczka akademickiego UMCS. Wraz z H. Gawareckim wydał przewodnik „Ulicami Lublina”.
30. Gilas Jan (1901 – 1939) – woźny w ratuszu. Śmierć bohatera była paradoksalna – bo nie zginął bezpośrednio od bomy, ani od kuli, ale zmarł w niespodziewanych okolicznościach – od bomby!
31. Gołębiowski Eugeniusz (1908-1986) – prozaik, poeta, tłumacz i pedagog, autor powieści Dożywocie pana Woyszy, Zygmunt August. Żywot ostatniego z Jagiellonów, Kapitan Cook..
32. Goral Władysław (1898-1945) – błogosławiony, biskup pomocniczy lubelski, męczennik. Zginął w obozie Sachsenhausen, gdzie przebywał w całkowicie izolowanej, betonowej celi.
33. Gostyński Kazimierz (1884-1942) – błogosławiony, kapłan, męczennik. Założył Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego. W czasie wojny zginął zagazowany w Dachau.
34. Gretz-Gruell Teodor (ok. 1749 – 1814) – aptekarz, pierwszy prezydent Lublina.
35. Grygowa Antonina, z domu Sarnecka (1898-1980) – „Ciotka Antonina”, „Mateczka” – właścicielka piekarni. Zaopatrywała w chleb więźniów Majdanka, szpitale, sierocińce i mieszkańców Lublina.
36. Haczewski Feliks (1907-1984) – architekt, autor projektu pierwszego osiedla im. Adama Mickiewicza na LSM w l. 1958-1959. będącego wzorcem architektoniczno-krajobrazowym Lublina.
37. Hartwig Edward (1909-2003) – najwybitniejszy fotografik Lublina, jeden z wybitniejszych fotografików Polski. Przez trzy ćwierci wieku dokumentował Lublin na swoich fotografiach.
38. Hempel Jan, ps. Jan Bezdomny i wiele innych (1877-1937) – filozof, publicysta, działacz spółdzielczy. W styczniu 1913 r. założył Lubelskie Stowarzyszenie Spożywców (LSS), które istnieje do dzisiaj.
39. Hess Wilhelm (1848-1932) – przemysłowiec. Przy ul. Lubartowskiej utworzył wielką, nowoczesną fabrykę wag. Produkcję Hessa kontynuowały po wojnie Lubelskie Fabryki Wag.
40. Horowic Jakov Izaak (1745-1815), Lubliner, Widzący z Lublina – cadyk, znany jako mędrzec posiadający zdolność uzdrawiania i jasnowidzenia. Mieszkał przy nie istniejącej już ul. Szerokiej.
41. Hryniewiecki Kajetan (?-1796) – urzędnik. Jako wojewoda stanął na czele lubelskiej Komisji Dobrego Porządku, porządkując sprawy miasta pod względem prawnym i jego wizerunku.
42. Jaczewski Franciszek (1832-1914) – biskup lubelski, walczył o prawa unitów, którzy dzięki niemu mogli przechodzić na katolicyzm. Poparł strajk szkolny w 1905 r.
43. Jaczewski Kazimierz (1862-1934) – lekarz, działacz społeczny. W czasie rewolucji 1905 r. w Królestwie działał aktywnie w Towarzystwie Szerzenia Oświaty „Światło”.
44. Jan z Lublina – kompozytor i organista, autor tabulatury organowej – systemu notacji (zapisu) utworu muzycznego na organy, powstałej w latach: 1537-1548, liczącej ponad 350 kompozycji.
45. Jan z Nowego Sącza (XV/XVI wiek) – inżynier. W 1506 r. wykonał w Lublinie wodociąg o długości – ponad 4 km, zaopatrując Stare Miasto i Środmieście w wodę, która płynęła siłą grawitacji.
46. Jaworowska Teodora, z domu Suligowska (1855-1925) – działaczka społeczna i oświatowa. Założyła Koło Pań, które wspierało ludzi biednych i prowadziło akcje oświatową wśród analfabetów.
47. Kaniorowa Wanda, z domu Królikowska (1912-1980) – reżyser teatralny, choreograf. Utworzyła Teatr Młodego Widza, który w 1953 r. przekształcił się Zespół Pieśni i Tańca Ziemi Lubelskiej.
48. Kędzierski Ignacy (1877-1968) – architekt. Autor budowy wielu obiektów: „Bobolanum”, Izby Skarbowej (obecnie Urząd Wojewódzki) i szkoły powszechnej na Czwartku (obecnie IV LO).
49. Klonowic Sebastian Fabian, Acernus (1545-1602) – poeta, burmistrz Lublina. W poemacie Worek Judaszów przedstawił zepsucie moralne władzy i ludzi zależnych od niej.
50. Kłopotowski Ignacy (1866-1931) – działacz Lubelskiego Towarzystwa Dobroczynności –zakładał instytucje gospodarcze i charytatywne: sierocińce, przytułek dla starców, dom noclegowy, itp.
51. Kochanowski Jan (1530-1584) – poeta. W 1584 r. poeta przyjechał do Lublina na spotkanie z królem Stefanem Batorym i zmarł nagle w dniu 22 sierpnia. Został pochowany w Zwoleniu.
52. Koryznowa Antonina, z domu John (1855-1933) – działaczka społeczna. Ofiarowała 15 ha majątku na cmentarz na Kalinowszczyźnie, założyła sierociniec dla około 150 dzieci, wspierała KUL.
53. Krausse Edward (1889-1942) – przemysłowiec. W czasie wojny ściśle współpracował z A. Grygową, dostarczając jej, nieodpłatnie mąkę, która szła m.in. do więźniów Majdanka i do partyzantów.
54. Krwawicz Tadeusz (1910-1988) – lekarz okulista. Specjalizował się w chirurgii zaćmy oraz kriochirurgii i krioterapii oka. Był m.in. prezesem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego.
55. Krzyżanowski Antoni (1884-1939) – dyrektor Żeńskiego Gimnazjum i Liceum Wacławy Arciszowej. Więziony na Zamku Lubelskim, 23 XII 1939 r. rozstrzelany w Lublinie.
56. Kwiatkowski Wawrzyniec (1890-1984) – oficer WP, działacz społeczny, inicjator budowy Domu Żołnierza w Lublinie. Uratował się jako jeden z nielicznych z mordu kilkuset więźniów na Zamku.
57. Laśkiewicz Teofil (1869-1925) – inżynier, przemysłowiec. Jego fabryka „E. Plage i T. Laśkiewicz” otrzymała zlecenie jako pierwsza w Polsce na produkcję samolotów wojskowych.
58. Lelek-Sowa Stefan (1885-1940) – działacz niepodległościowy, sędzia, senator RP. Razem ze swoją córką został rozstrzelany przez Niemców na tzw. Rurach Jezuickich w dniu 29 czerwca 1940 r.
59. Lubomelski Jan (?-1551) – ośmiokrotnie pełnił funkcję burmistrza. Wybudował sobie kamienicę (Rynek 8) z obszerną sienią, ozdobioną freskami. Jego syn Erazm urządził „Piwnicę pod Fortuną”.
60. Luria Salomon Maharszal (1510-1573) – rabin. Nazwa Maharszal jest skrótem tytułu w języku hebrajskim: „Nasz Nauczyciel Salomon Luria”. Zmarł w Lublinie, pochowany na Starym Kirkucie.
61. Łopaciński Hieronim (1860-1906) – etnograf, historyk i bibliofil. Współtwórca Muzeum Lubelskiego i Biblioteki Publicznej w Lublinie. Dokonywał wielu cennych odkryć naukowych.
62. Magierski Stanisław (1904-1957) – muzyk, fotografik. Urodzony w Lublinie. W 1943 r. napisał teksty i muzykę do pieśni partyzanckiej – Kołysanki leśnej: „Dziś do ciebie przyjść nie mogę”.
63. Meyer Józef (ok. 1720 – ok. 1760) – malarz. Po pożarze kościoła jezuitów w Lublinie p.w. św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty wykonał iluzjonistyczne freski dla świątyni.
64. Migalski Leon (1881-1941) – rzeźbiarz. Wykonywał liczne nagrobki dla lubelskich cmentarzy. Wykonane przez niego nagrobki z piaskowca miały kształt figuralny lub formę płyty.
65. Moritz Wacław (1865-1947) – przemysłowiec. Został wspólnikiem firmy założonej przez ojca „R. Moritz i W. Kreczmar w Lublinie”, a w 1895 r. – jedynym właścicielem fabryki maszyn rolniczych.
66. Muszyński Tomasz (ok. 1625- ok. 1680) – malarz. W l. 1654-1655 w kopule kaplicy Świętego, Krzyża (Tyszkiewiczów), w kościele dominikanów wykonał fresk „Sąd Ostateczny”.
67. Mysakowski Stanisław (1896-1942) – kapłan męczennik, błogosławiony. W czasie wojny został wywieziony obozu w Sachsenhausen, a następnie do Dachau, gdzie zginął w komorze gazowej.
68. Oczko Wojciech (1537-1599) – lekarz, zasłynął jako pierwszy balneolog, czyli lekarz, leczący wodami leczniczymi, pisząc dzieło pt. „Cieplice”. Jako pierwszy na świecie napisał dzieło o leczeniu kiły.
69. Plage Emil (1869-1909) – przemysłowiec. Zawiązał spółkę z Teofilem Laśkiewiczem. Mimo jego śmierci, lubelska fabryka rozpoczęła pierwszą w Polsce produkcję samolotów.
70. Pol (Pohl) Wincenty 1807-1872) – poeta, geograf, urodzony w Lublinie. Po powstaniu listopadowym zwiedzał Tatry i Beskidy, interesując się geologią, geografią fizyczną i etnografią.
71. Porazińska Janina (188-1971) – poetka i pisarka. Wśród wielu jej dzieł jest opowieść biograficzna o Janie Kochanowskim „Kto mi dał skrzydła”, którego z pisarką łączy właśnie Lublin.
72. Prus Bolesław, Aleksander Głowacki (1847-1912) – pisarz. Ukończył lubelskie gimnazjum. Zaczął pisać pod pseudonimem: Jan w Oleju (od nazwy ulicy Olejnej w Lublinie, gdzie mieszkał u ciotki).
73. Puławski Rafał (1901-1931) – konstruktor samolotów. Skonstruował pierwszy polski metalowy myśliwiec. Podczas oblotu próbnego, rozbił się w Warszawie. Ciężko ranny, zmarł w szpitalu.
74. Pustowójtówna Henryka, zamężna Loewenhardt (1838-1881) – działaczka niepodległościowa. W 1861 r. przybyła do Lublina i stała się główną inicjatorką manifestacji patriotycznych w mieście.
75. Radziszewski Idzi (1871-1922) – ksiądz, profesor. 12 XI 1918 r. założył w Lublinie katolicką wyższą uczelnię, nazywaną UL, a następnie – KUL, zostając jej pierwszym rektorem.
76. Riabinin Jan (1878-1942) – historyk, archiwista. W lubelskim archiwum porządkował akta, wydając przewodniki archiwalne, m.in. Materiały do historii Lublina.
77. Rogowski Ludomir (1881-1954) – kompozytor. Urodzony w Lublinie. W 1926 r. artysta wyjechał na stałe do Dubrownika, gdzie napisał „Hymn Dubrownika”.
78. Ruszel Paweł (1593-1658) – dominikanin, teolog. Założył przy klasztorze wyższą uczelnię Studium Generale, działającą w latach 1644-1686. Był wielkim krzewicielem kultu relikwii Krzyża Świętego..
79. Serwaczyński Stanisław (1790-1859) – kompozytor, skrzypek-wirtuoz. Koncertował w Lublinie, m.in. w salonie doktora Wieniawskiego, udzielając przy okazji lekcji młodemu artyście Henrykowi.
80. Singer Izaak Bashevis (1902-1991) – pisarz, laureat nagrody Nobla. W 1960 r. pisarz napisał powieść „Sztukmistrz z Lublina. W 1978 r. pisarz otrzymał literacką nagrodę Nobla.
81. Skłodowski Józef (1804-1882) – pedagog. W l. 1851-1862 był dyrektorem gimnazjum gubernialnego w Lublinie. Był dziadkiem noblistki Marii Curie-Skłodowskiej.
82. Słomkowski Antoni (1900-1982) – ksiądz, rektor KUL. W 1944 r. reaktywował KUL, zostając jego pierwszym powojennym rektorem. Był aresztowany przez UB i więziony do listopada 1954 r.
83. Smorawiński Mieczysław (1893-1940) – generał. Dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 20 IX 1939 r. został aresztowany przez wojsko sowieckie, a w 9 IV 1940 r. zastrzelony w Katyniu.
84. Staszic Stanisław (1755-1826) – duchowny, działacz polityczny i społeczny, geolog, geograf, pionier turystyki. W Lublinie był inicjatorem budowy neogotyckiego zamku i pomnika Unii Lubelskiej 1826.
85. Stompf Jan (1790-1836) – architekt, główny propagator neogotyku w Lublinie. Jego dziełami są: zamek, przeznaczony na więzienie, ogrodzenie przy kościele i budynek Komisji Obwodowej.
86. Szaniawski Klemens Junosza (1849-1898) – pisarz. Urodzony w Lublinie. Pisał opowiadania, o tematyce lubelskiej: Cud na kirkucie i Szpada Hamleta (o aktorze lubelskiego teatru).
87. Szapiro Meir, Szapira Majer (1887-1933) – rabin, rektor Jesziwy. Był głównym organizatorem budowy wyższej uczelni talmudycznej w Lublinie, otwartej w 1930 r. i jej pierwszym rektorem.
88. Stein (Sztejn) Józef (ok. 1760-1830) – lekarz, społecznik, filantrop. Od 1871 r. w Lublinie. Założył fundację na stypendia dla młodych studentów medycyny z ubogich rodzin z Lublina i Lubelszczyzny.
89. Ściegienny Piotr (1801-1890) – ksiądz, działacz chłopski. Zorganizował tajny Związek Chłopski, planując wybuch powstania zbrojnego. Po powrocie z Syberii zamieszkał w Lublinie.
90. De Tramecourt Jerzy (1889-1939) – urzędnik, działacz niepodległościowy. Po wybuchu wojny został aresztowany w przez Niemców i rozstrzelany w listopadzie 1939 r.
91. Tumidajski Kazimierz (1897-1947) – pułkownik WP. Po akcji „Burza” pod koniec lipca 1944 r. został aresztowany przez NKWD i wywieziony do obozu w Riazaniu, gdzie został uduszony.
92. Vetter Juliusz (1853-1917) – przemysłowiec, działacz społeczny. Wybudował szkołę ekonomiczno-handlową, szpital dla dzieci. Był inicjatorem wielu innych akcji charytatywnych.
93. Wadowski Jan Ambroży (1839-1907) – duchowny, historyk. Zasłużył się dla Lublina, pisząc monumentalne dzieło: Kościoły lubelskie, zawierające wiele cennych informacji o dawnym Lublinie.
94. Wieniawski Henryk (1835-1880) – kompozytor, skrzypek wirtuoz. Urodził się w Lublinie. W wieku 15 lat rozpoczął artystyczne tournee. Był pierwszym skrzypkiem dworu carskiego w Petersburgu.
95. Wiercieński Henryk (1843-1923) – powstaniec, działacz społeczny. Po powrocie z Syberii prowadził aktywną działalność publicystyczną i naukową. Napisał około 2 tysiące artykułów do około 70 gazet.
96. Witkowski Tadeusz (1904-1986) – architekt. Urodzony w Lublinie. Po wojnie – był obok Cz. Gawdzika głównym architektem powojennego Lublina, zasłynął głównie z budowy obiektów UMCS.
97. Wolski Mieczysław (1842-1904) – przemysłowiec. W 1875 r. zawarł spółkę Mieczysławem Łabęckim, uruchamiając fabrykę maszyn i narzędzi rolniczych jako „M. Wolski i S-ka”.
98. Wyszyński Stefan (1901-1980) – biskup lubelski, prymas Polski. W l. 1946-1948 jako biskup lubelski doprowadził do odbudowy zniszczonej katedry. Na frontonie jest jego motto biskupie „Soli Deo”.
99. Zelwerowicz Aleksander (1877-1955) – aktor, reżyser, pedagog. Urodzony w Lublinie. W czasie wojny ukrywał działacza Bundu i prezesa Rady Pomocy Żydom „Żegota” – Leona Feinera.
100. Zukertort Johann (1842-1888) – szachista, urodzony w Lublinie. W 1886 r. rozegrał pierwszy mecz o mistrzostwo świata z Wilhelmem Steinitzem. Jego partie są uważane za arcydzieła gry szachowej.