Zgon Ludwika Węgierskiego w 1382 r. spowodował, że na tron polski wstąpiła 10-letnia jego córka, a zarazem prawnuczka Łokietka, Jadwiga Andegaweńska. Z inicjatywy wielkiego księcia Litwy Jogaiły, zwanego u nas Jagiełłą, doszło do zawarcia unii między Polską i Litwą, popartą małżeństwem Jagiełły z polskim królem – Jadwigą. To właśnie w Lublinie, w 1386 r. polskie rycerstwo zaakceptowało Jagiełłę jako przyszłego króla Polski i męża Jadwigi.
Najkrótsza droga z Krakowa do Wilna prowadzi przez Warszawę. Ale Warszawa należała w tym czasie do autonomicznego Mazowsza, więc droga z Krakowa do stolicy Litwy prowadziła przez Sandomierz, Lublin, i dalej – przez litewski już Brześć. Lublin był więc pierwszym polskim, królewskim miastem na trasie Jagiellonów z Litwy. Hojność Jagiełły i jego syna Kazimierza Jagiellończyka, zaowocowała nadaniem miastu licznych przywilejów, w tym prawa do kilku jarmarków, ściągających kupców z wielu stron Europy. Kazimierz Jagiellończyk ustanowił województwo lubelskie, które zostało wydzielone z północno-wschodniej części województwa sandomierskiego. Warto pamiętać, że do pierwszego województwa lubelskiego nie należały ani Chełm, ani Zamość, ani Biała Podlaska, a jego powierzchnia była prawie dwa i pół razy mniejsza od obecnego (11 tys. km2 – wobec 25 tys. km2).
Blog Wojciecha Górskiego 