6. Teatr Wielki i jego kontynuatorzy.

Z inicjatywy Adofla Fricka, w 1886 r. został w Lublinie, postawiony Teatr Wielki z 671 miejscami, zaprojektowany przez Karola Kozłowskiego, który dwukrotnie zmieniał nazwy: na Teatr Miejski (od 1921 r.), a następnie na Teatr im. Juliusza Osterwy (od 1949 r.). W czasie wielkiego kryzysu ekonomicznego, w 1933 r., Teatr Miejski podupadł, a obiekt był wykorzystany przez występujący w Lublinie Teatr Wołyński z Łucka.

Los lubelskiego teatru był zagrożony od początku jego istnienia. Obiekt świecący pustkami, już 4 lata po jego otwarciu (w 1890 r.) został czasowo zamknięty, a z powodu braku środków na stałą obsadę aktorską, był udostępniany wędrownym trupom teatralnym.

Lubelski teatr odzwierciedlał polityczne nastroje i potrzeby społeczne mieszkańców Lublina, wystawiając od 1915 r. patriotyczny repertuar po opuszczeniu Lublina przez Rosjan. Zasłużonym dyrektorem teatru i jednocześnie reżyserem wielu utworów był Henryk Halicki, natomiast po II wojnie światowej przez prawie dwadzieścia lat lubelskim teatrem kierowała Maria Bechczyc-Rudnicka, pisarka i krytyk teatralny.