https://kurierlubelski.pl/pieciu-kandydatow-na-dwie-dyrektorskie-posady-w-muzeach/ar/c13-14577779
Panie Redaktorze S. Skomra: „Nie pięciu” – tylko pięcioro! Brak informacji o pozostałych kandydatach. Cenzura personalna – czy polityczna gra PiS zakrytymi kartami?
Moja odpowiedź radnemu Miasta Lublin, Tomaszowi Pitusze na jego wniosek o nadanie w Lublinie nazwy ulicy imieniem Kornela Morawieckiego:
Nie znoszę podlizywania się władzy! Gloryfikowanie Kornela Morawieckiego – pośmiertny order Orła Białego, a teraz nazwa ulicy w Lublinie – bo syn zmarłego jest premierem. Pomijam fakt elektoratu Kornela M. „na cmentarzu” – na 200 osób z listy WiS w ubiegłym roku w wyborach do samorządu – aż 198 okazało się nieboszczykami, bo mógł obecny nieboszczyk o tej prowokacji nie wiedzieć. Ale użyczanie innej osobie własnej karty do głosowania w sejmie było jawnym dowodem fałszerstwa i za taki czyn obie osoby powinny być ukarane. NIBY NIC – A JEDNAK PIC! – były to jednak kpiny z izby ustawodawczej, a zmarły poseł jako stanowiący prawo, powinien być tego świadomy. Order Orła Białego powinno się nadawać osobom o nieskazitelnej postawie moralnej. A w świetle tego faktu pan Kornel M. taką osobą nie był. Nie ma co się więc spieszyć z nadawaniem nazwy ulicy jego imienia.
Z mojego „Pocztu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”, obejmującego 200 biogramów – aż 106 postaci nie zostało dotąd uhonorowanych żadnymi nazwami ulic, placów, czy szkół. Zbliża się 75 rocznica zamordowania Zofii Pelczarskiej na Zamku w Lublinie przez NKWD. Czy lokalne władze PiS wiedzą – kim była ta osoba? Nie trzeba nam powielać nagłośnionych już medialnie bohaterów: Pileckiego, Inki, czy Ulmów – my mamy WŁASNYCH BOHATERÓW – których nie znamy i nie chcemy ich znać! Dosyć tej dworskiej propagandy – czcijmy tych, o których pamięć nie ma podtekstu politycznego koniunkturalizmu. Za nazwanie ulicy imieniem Zofii Pelczarskiej nie zapunktujemy u premiera na kolejny awans. I o to przede wszystkim powinno nam chodzić – o autentyczność intencji, a nie o działanie na poklask!
Requiem – dedykowane moim kolegom: Robertowi Gogółce i Pawłowi Janulewiczowi, z którymi rok temu startowałem do sejmiku z listy Kukiza. Wszyscy wtedy mieliśmy „jedynki” w swoich okręgach. Teraz, koledzy – osiedliście na mieliźnie! Roberta do ostatniej chwili zwodził poseł Sachajko, który umiał zadbać o „jedynkę” – ale dla siebie – i to z PSL! Pawła zwodził poseł Jakubiak, który tak „twardo” negocjował – że w nazwie komitetu wyborczego nie ma szyldu Federacji. Jak się dowiedziałem – obaj koledzy zrezygnowaliście z dolnych miejsc na listach, reprezentujących inne szyldy polityczne. Przegraliście, Panowie – honorowo! Szkoda, że jednak nie podjęliście trudu walki o wejście do senatu. Ja startując do senatu jako osoba niezależna – powinienem przynajmniej mieć „jedynkę” – na równi z innymi kandydatami (jak zbiorę wymaganą liczbę podpisów). I nie muszę żebrać u bossów wyższego miejsca. Zrezygnowanym dedykuję Requiem – dla większej refleksji nad marnością tego świata. Pozdrawiam.
Oferta wyborcza (na melodię: „Wsiąść do pociągu…”).
Być kandydatem do ław sejmowych.
Dbać o swe miejsce – gdziekolwiek będzie.
Utrzymać swoich, blokować nowych,
Usiąść wysoko – w sejmowej grzędzie.
Mieć cel ambitny, jasny, gotowy,
– Znaleźć się w spółce, lub być w urzędzie.
Utrzymać system, ośmieszać JOW-y
Mieć wpływ na przetarg – z kimkolwiek będzie.
Jak lew zawalczyć o miejsce swoje,
Prześcignąć innych w tym owczym pędzie,
Z konkurentami stoczyć swe boje,
By być zwycięzcą – zawsze, i wszędzie.
Najpierw powalczyć w swojej drużynie,
– Niech swą pozycję każdy zdobędzie.
Potem w kampanii swojej zasłynie
Mandat poselski w końcu posiędzie!
Tłum kandydatów, tłum komitetów,
Parady szyldów – znów nazwisk tyle!
Na listach znowu klucz parytetów.
Ambicją wszystkich – mieć resztę w tyle!
Masz znowu problem – nasz elektorze,
Gdy kandydatów znów setki będą,
Niech Bóg cię wspiera w twoim wyborze,
– Byś nie klął znowu, lub nie był zrzędą.
Gdy w gąszczu nazwisk puchnie ci głowa.
Kiedy zaufać nie masz już komu,
Kiedyś to była rada nienowa
– By wszystkich olać – i zostać w domu.
Lecz o bojkocie nie ma już mowy.
– Wybierz osobę – wśród kandydatów.
– Zamiast popierać system sejmowy
– Wybierz tę jedną – z listy senatu!
Wczoraj w ratuszu wręczyłem miejskim radnym i urzędnikom oraz nielicznym dziennikarzom około 80 egzemplarzy mojej nowej książki. W imieniu radnych podziękował mi publicznie za ten „prezent pod choinkę” wiceprzewodniczący Rady Miasta Lublin, Marcin Nowak.
Mimo przekazanej informacji o konferencji prasowej, zainteresowanie książką wykazały tylko rozgłośnie radiowe: Radio Freee i Radio Lublin. Dzisiaj tematyką mojej książki zainteresował się dziennikarz Kuriera Lubelskiego, z którym umówiłem się po świętach.
Na razie radni i urzędnicy zamilkli, chociaż wczoraj przed północą uszy mi aż „płonęły” – więc chyba było o czym mówić!
Ponieważ ta książka jest inna od moich wcześniejszych publikacji na temat Lublina, nie wychylałem się z jej treścią. Już po kampanii wyborczej do samorządu, kiedy osobiście nie kandydowałem ani na prezydenta Lublina, ani do rady miasta, mogę teraz spokojnie przedstawić mój punkt widzenia miasta.
I. Część – to nasze tradycje kompleksowych działań w celu uporządkowania miasta.
II Część – raport o stanie miasta.
III. Część – wizje rozwoju Lublina.
Jest to mój subiektywny „audyt zewnętrzny”, wykonany za symboliczne pieniądze, który powinien być niezwykle pomocny dla miejskich radnych i urzędników.
Postaram się przedstawić moje uwagi i propozycje, zamieszczone na 184 stronach mojej książki.
Takiej książki jeszcze w Lublinie nie było!
(odcinek 1.):
1. Turystyczny Lublin dla pokoleń.
WOJCIECH GÓRSKI
LUBLIN MAŁO ZNANY
Część III:
TURYSTYCZNY LUBLIN DLA POKOLEŃ
Wydawnictwo POLIHYMNIA
Lublin 2018
PROJEKT ZREALIZOWANY W RAMACH PREZYDENTA MIASTA LUBLIN
Książkę tę dedykuję miejskim urzędnikom, radnymi i dziennikarzom, odpowiedzialnym za kreowanie lepszej rzeczywistości,by ta książka wyzwoliła w nich ducha inspiracji.
ZOBACZ EFEKTY!
Jako historyk, świadomy wieczności słowa pisanego, materializuję swoje idee i rejestruję rzeczywistość – widząc swoimi subiektywnymi oczami obiektywne krajobrazy, ku przestrodze tym, którzy pełnione funkcje publiczne chcą wykorzystać głównie do zaspokojenia własnych, egoistycznych celów. Mottem tej książki jest hasło wyborcze obecnego prezydenta Lublina z kampanii wyborczej do samorządu w 2018 r.
23 września 1651 r. upadła I Rzeczpospolita!
[Dwa lata temu pisałem o haniebnej ucieczce wojsk polskich spod Piławiec – 23 września 1648 r. Rok temu napisałem o haniebnej zdradzie wojsk polskich 23 września 1651 r. pod Białą Cerkwią, kiedy była ostatnia szansa na uratowanie Rzeczypospolitej. Ponieważ przybyło mi znajomych, chciałbym zaprezentować swoją ocenę wydarzeń, opisanych w „Trylogii” H. Sienkiewicza. Chciałbym w przyszłym roku zamknąć temat Lublina i „wypłynąć na większe wody” – broń Boże – „Żółte Wody”! Zaprezentuję teraz cykl 10 artykułów, odtwarzanych z publikacji rok temu. Nie mam teraz czasu czasu na ich korektę, więc proszę je przyjąć jako materiał roboczy:]
Część I:
23 września 1651 r. upadła I Rzeczpospolita!
Rok temu, z okazji rocznicy haniebnej ucieczki wojsk polskich spod Piławiec (23 września 1648 r.) zamieściłem tu na Fb artykuł o Piławcach i Beresteczku. Dzisiaj piszę artykuł o wiele szerszy, ukazujący jeszcze większą dramaturgię dziejów Polski, która została zniszczona na skutek złej woli kilku ludzi, żyjących w połowie XVII wieku. A oto główni „architekci” upadku Pierwszej Rzeczypospolitej:
1. Mikołaj Potocki (1593-1651) – „Alfa i Omega” upadku państwa. Po śmierci hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego w 1646 r. (to był rzeczywiście „koniec Polski”) objął wielką buławę hetmańską. Epitety, jakimi jest określany, nie są pozytywne: „marny, przesądny, niedołężny, zbyt pewny siebie wódz, alkoholik, rozpustnik, kunktator. Pierwszy i chyba jedyny w historii Rzeczypospolitej hetman prowadzący bitwę z karocy, pod wpływem alkoholu. Dodatkowo autor klęski pod Żółtymi Wodami i Korsuniem oraz wątpliwego zwycięstwa w kampanii 1651 r. zakończonego ugodą w Białej Cerkwi”.
• Zacytuję krótki biogram hetmana – pijaka, opracowany przez Wojciecha Kalwata:
„Był dobrym żołnierzem, ale jedynie jako podkomendny. Otrzymane rozkazy wykonywał sumiennie, ale na samodzielnego wodza zupełnie się nie nadawał. Odznaczał się przy tym cechami charakteru, które przysparzały mu ciągłych wrogów i problemów. Pod komendą Koniecpolskiego sprawował się dobrze. Jako hetman polny (od 1637) zwalczał kolejne bunty kozaków. Największym jego sukcesem w tych starciach było zwycięstwo pod Kumejkami (16 XII 1637). Przez króla i hetmana wielkiego nie był dopuszczony do planów wojny z Turcją. Dopiero po śmierci swego protektora, został w nie wtajemniczony i zaangażował się w jawne przygotowania wojenne. Obdarzony buławą wielką koronną w 1646 r. robił wszystko, aby udowodnić, że na nią nie zasłużył. Gdy wybuchło powstanie Chmielnickiego napisał do króla, że nie dobywając broni, samym strachem skończy rebelię. Nie skończył.
• Zadufany w sobie, podzielił swe skromne siły na trzy części. Wysłani drogą wodną kozacy rejestrowi przeszli na stronę powstańców. Jego syn Stefan poniósł klęskę pod Żółtymi Wodami (16 V 1648), a ojciec – zamiast pomóc synowi – dał sygnał do odwrotu. Nie orientując się kompletnie w sytuacji, został zaskoczony widokiem Tatarów, którzy wspierali kozaków. 25 V pod Korsuniem zastosował formację taborową, kompletnie nieprzydatną w trudnych warunkach terenowych. Kozacy rozerwali tabor, bitwa zamieniła się w rzeź, a trzykrotnie ranny hetman dostał się do niewoli. O klęsce zadecydowało niedocenienie przeciwnika, a także umiłowanie do kielicha. Diabła tam miał być dobry rząd – pisał Bogusław Maskiewicz – kiedy (…) hetman wielki koronny, Mikołaj Potocki ustawnie się opił gorzałką i (…) pijany w karycie siedział. Wypuszczony w 1650 r. za okupem, od razu po powrocie popadł w konflikt z innymi polskimi dowódcami. W sławnej bitwie pod Beresteczkiem dał popis niekompetencji, narażając armię na klęskę. Doradzał królowi zamknięcie się w warownym obozie i nie dawaniu odporu przeciwnikowi w otwartym polu. Na szczęście Jan Kazimierz wybrał inne rozwiązanie, które doprowadziło do zwycięstwa. Na królewski rozkaz zaatakowania taboru kozackiego, miał odpowiedzieć: iż na tabor dość czasu jutro będzie nastąpić, a on nazajutrz nieborak pił i upieł się był nie myśląc o taborze. Wkrótce potem zmarł, pozostawiając po sobie opinię wahliwego kunktatora i pijaka”.
Alfa – autor pierwszych klęsk Rzeczypospolitej w walce z Kozakami. Niezależnie od tego, czy w czasie bitwy pod Korsuniem, hetman był rzeczywiście pijany, czy było to tylko złośliwe pomówienie przez jego przeciwników, pozostaje wiele pytań: czy hetman był na tyle głupi, że w celu stłumienia powstania Chmielnickiego nie połączył swoich sił z wojskami Jeremiego Wiśniowieckiego, podzielił swoje skromne siły na 3 części, wysyłając najsłabszy korpus ze swoim synem Stefanem pod Żółte Wody, a gdy osaczony syn bronił się w warownym obozie ponad 2 tygodnie – jako jego ojciec i wódz armii, zamiast przyjść mu z odsieczą, oddalał się od osaczonego przez wrogów korpusu? Czy trzeba być aż tak wielkim idiotą, by popełniać tak kardynalne błędy, czy jego postawa ma wszelkie znamiona zdrady? A jeśli tak – to kto sterował tym człowiekiem, który doprowadził do upadku państwa? Biorąc pod uwagę dodatkowe okoliczności – nagła śmierć króla Władysława IV „od przedawkowania leków” na Mereczowsczyźnie (Litwa, 20 maja, między dwiema bitwami: pod Żółtymi Wodami – 16 maja i pod Korsuniem – 26 maja), to czy tę katastrofę państwa ktoś starannie zaplanował i konsekwentnie realizował? Kto? – wróg zewnętrzny, moskiewski lub kozacki agent, a może sama królowa, Ludwika Gonzaga, chcąca utorować sobie drogę do władzy w atmosferze domowego zamętu? Fatalne dowodzenie hetmana w bitwie pod Korsuniem, pijanego, z karety jest symbolem moralnego upadku państwa. Niestety – do tej pionierskiej roli hetmana w doprowadzeniu do upadku państwa, dochodzi jeszcze tragiczny epilog jego działalności:
Omega – kilka miesięcy po nie wykorzystanym zwycięstwie pod Beresteczkiem, kiedy hetman polny litewski Janusz Radziwiłł po raz kolejny pobił wielokrotnie silniejsze wojska kozacko-tatarskie pod Łojowem, wojska Rzeczypospolitej zmierzały do Białej Cerkwi (85 km na południe od Kijowa), by ostatecznie zniszczyć wojska Chmielnickiego. W dniu 23 września, w bitwie stoczonej z Kozakami i Tatarami, liczącymi razem 32 tysiące walczących, wzięły udział tylko wojska litewskie, liczące tylko 4 i pół tysiąca żołnierzy. Wojska koronne (polskie), liczące około 18-20 tysięcy żołnierzy, nie udzieliły wsparcia Radziwiłłowi. Bitwa, która mogła zakończyć się ostatecznym pokonaniem Chmielnickiego, zabiciem go lub pojmaniem oraz pacyfikacją reszt powstańczych wojsk, została nie rozstrzygnięta. Radziwiłł walczył samotnie z ośmiokrotnie silniejszym przeciwnikiem, przy biernej postawie wojsk koronnych! (I kto tu jest zdrajcą? – panie Sienkiewiczu, zza grobu!). Kiedy Radziwiłł, wściekły po bitwie zapytał pijanego Potockiego, dlaczego Polacy nie udzielili mu pomocy, usłyszał odpowiedź – „my nie przyjechaliśmy walczyć, tylko pertraktować”. Była to ostatnia szansa uratowania Rzeczypospolitej! Po tym fakcie tragedię Polaków można porównać do losu biblijnego Hioba:
Chyba przekleństwo spadło na bezmyślne dowództwo wojsk polskich, bo 8 miesięcy i 10 dni po tym fakcie, pół roku po śmierci pijanego hetmana, doszło do masakry części właśnie tych wojsk pod Batohem! 2 czerwca 1652 r. na skutek fatalnego dowodzenia przez hetmana Marcina Kalinowskiego (pozbawionego talentu dowódcy, nie umiejącego utrzymać dyscypliny w wojsku oraz mającego pogłębiającą się ślepotę), około 5-6 tysięcy wziętych do niewoli polskich jeńców, z rozkazu Chmielnickiego zostało ściętych! – głowa, po głowie. A Chmielnicki śmiał się szyderczo do ofiar, że osiem miesięcy wcześniej mogli go zupełnie zniszczyć. On nie zmarnował tej szansy rozprawienia się z przeciwnikami – w myśl wygłoszonej przez siebie zasady, że: „zdechły pies nie kąsa”.
Batoh był początkiem wielkich tragedii Polaków: rzezi mieszkańców Wilna w 1655 r., spalenia wszystkich mieszkańców Zabłudowa w 1659 r. i tysięcy innych zbrodni dokonanych w tych latach na Polakach przez Kozaków, Moskali, Szwedów, Prusaków i Węgrów Jerzego II Rakoczego. A tą ostatnią szansą uratowania Rzeczypospolitej, po nie wykorzystaniu zwycięstwa pod Beresteczkiem była Biała Cerkiew. Wina hetmana – pijaka, Mikołaja Potockiego w doprowadzeniu państwa do upadku była więc podwójna: raz pod Żółtymi Wodami i pod Korsuniem, drugi raz – pod Białą Cerkwią. Bitwy tam nie przegraliśmy, ale przegraliśmy losy Rzeczypospolitej.
Najwyższy czas zweryfikować kłamliwe stereotypy o bohaterach i zdrajcach połowy XVII wieku, ukształtowanych przez dwór królewski, a następnie pogłębionych przez Sienkiewicza. Dla mnie – Janusz Radziwiłł nie był zdrajcą, a Jerzy Lubomirski – nie był warchołem. O wiele więcej zła dla Polski wyrządził lukrowany przez tradycję król Jan II Kazimierz, a zwłaszcza jego żona – „demon” na polskim tronie, Ludwika Maria Gonzaga. Czas na „Anty-Trylogię”.
Ciąg dalszy opisu zdrady narodowej w połowie XVII wieku nastąpi…
Wojciech Górski.
Lubelską listę PiS otwiera M. Ryba – profesor KUL, występujący niekiedy po 2 razy w w tygodniu w ogólnopolskiej TVP 1. Oprócz tego jest podobno częstym gościem TV Trwam. Cenię poglądy pana profesora, cenię również jego stateczność, umiar i kulturę osobistą, ale samorząd, to nie uczelnia gdzie prowadzi się akademickie dyskusje, tylko miejsce gdzie się walczy o interesy lokalnej, czy regionalnej społeczności. I tu pan profesor nie ma się czym pochwalić – ze wszystkich radnych opozycji (pomijam p. A. Jaśkowską, która doszła po rezygnacji posła S. Tułajewa) pan Ryba złożył w ciągu tej kadencji najmniej interpelacji – tylko 10. Są radni, którzy złożyli ich ponad sto (P. Popiel – 152, S. Brzozowski – 124, a radny koalicji M. Nowak – aż 167). Radnych z PO nie liczę, bo zawsze radni rządzącej koalicji piszą mniej wniosków. A więc – pan profesor, jako „lokomotywa”, zasadniczo użycza swojego szyldu do ciągnięcia listy, ale sprawami samorządu mniej się interesuje.
Drugi z listy – Z. Wojciechowski – byłby lepszym kandydatem na prezydenta Lublina, niż obecny kandydat, ale to już problem PiS. Zastanawia mnie tylko, jak te organizacje akceptują politycznych kameleonów, farbowane lisy, które „płyną z prądem” partii u władzy. Gdzie jest ich tożsamość ideowa, jako główne kryterium selekcji kadrowej? – ROP, PO (mandat poselski po zwolnieniu go przez J. Palikota), a teraz znowu – PiS? „Jestem za – a nawet przeciw” – jak u Bolka. Czy tym kandydatom PiS zależy na sprawach regionu, czy tylko, by być zawsze u władzy?
Trzecia na liście jest dziennikarka TVP Lublin, Bogna Bender-Motyka, która na czas kampanii wyborczej wzięła podobno urlop bezpłatny. Czy jej medialna popularność przeniesie się na głosy wyborców? – niekoniecznie. Skoro obecny prezydent Lublina, K. Żuk (z PO), wyrzuca dziesiątki (a raczej setki) tysięcy na bilboardy w mieście, to wygląda na to, że nie jest pewien wyniku i tą nachalną propagandą chce przekonać wyborców. Znane nazwisko i znana twarz, niekoniecznie gwarantują sukces. Były wicemarszałek sejmu z lat 1991-1993, D. Wójcik z KPN, w wyborach do rady miasta Lublin w 2006 r. zdobył zaledwie … 57 głosów.
Wyborcy do samorządu kierują się innymi kryteriami, niż do parlamentu. Do parlamentu głosuje się na szyld – przykład: trzy i pół-krotna przewaga PiS nad PO. A w samorządzie PiS przegrywa trzecią kadencję z kolei. Bo w samorządzie preferuje się osobę, a nie szyld partyjny. I w tym upatruję swoje szanse na sukces.
Ludzie często zadają mi pytanie – dlaczego kandyduję z tej listy?
Odpowiem krótko – bo nie ma JOW-ów, o które właśnie walczył Kukiz!
To jest dla mnie jedyny szyld, spod którego mogę startować. Nie ma okręgów jednomandatowych do samorządu. Dlaczego? – bo nepotyczne partie: PiS, PO, PSL i SLD utraciłyby swoje bazy klientów, windowanych miernot, leni, karierowiczów, itp. Bo wtedy wybierałoby się bezpośrednio osoby aktywne, obdarzone szacunkiem i zaufaniem – lokalnych działaczy samorządowych, cenionych w środowisku nauczycieli, przedsiębiorców, którzy przez umiejętne zarządzanie odnieśli sukces, itp. A teraz – wystarczy się podlizywać partyjnemu bossowi, by być na premiowanym miejscu na liście.
Poza tym – dla PO jestem wrogiem (z wzajemnością), dla PiS – człowiekiem obcym, bo tam nie tolerują osób, które mają swoje zdanie. Podam przykład: największy leń w radzie miasta (P. D.) przez cztery kadencje, został wywindowany przez lokalny układ PO-PiS: najpierw zrobił sobie fotkę z Jarosławem K., w wieku 27 lat otrzymał „1” na liście, w następnej kadencji – znowu „1” z PiS, a w ostatnich dwóch kadencjach – PO „1” – ale z PO. Kto osobiście winduje takie miernoty? Wywalczmy JOW-y w samorządzie, a wtedy będę miał szyld: WOJCIECH GÓRSKI.
2. Dlaczego startuję w wyborach do sejmiku? – odpowiedź koledze z innej opcji politycznej:
Andrzeju – chyba nie odmówisz mi SPOŁECZNEGO zaangażowania w sprawy Lublina. Ten facet z ratusza (K. Żuk) robi to za publiczne pieniądze, marnotrawiąc je na takie i inne bzdury. W sprawie bezsensownej inwestycji – Stawu Królewskiego za 86 milionów, składałem osobiście protest. Podzamcze i Lubartowska są prawdziwą wizytówką Lublina. Zardzewiałe blachy na dachach, komórki na węgiel z powyrywanymi drzwiami, obskurne bramy i podwórka, opadające tynki z budynków, połamane i krzywe płyty chodnikowe, kałuże w pobliżu dworca PKS – to jest prawdziwy obraz Lublina!
Ja dwie książki o Lublinie wydałem w 100% za własne pieniądze – tak promuje się Lublin. A na Lublinerów, którzy wydali Jadźkę Podpalaczkę, miasto dało 400 tys. zł – nieprzyzwoitego wiersza z ich publikacji nie wypada mi nawet cytować. Jeśli zarzucasz komuś brak doświadczenia, brak zaangażowania, to akurat mój przykład temu zaprzecza.
Chwali się codziennie Bury (kandydat do sejmiku z Nowoczesnej) sukcesami w Dzienniku Wschodnim? – ja też mam się czym pochwalić! Książki wydaję za swoje pieniądze, bo miasto mi ich nie dało.
Mam 5 dzieci – wszystkie mieszkają w Polsce i pracują. Pracę sobie załatwili sami! Pracuje nawet syn, tegoroczny maturzysta, finalista dwóch olimpiad centralnych. Nikt im posadek i synekur w urzędach nie załatwiał. Córka i jeden syn są po informatyce na warszawskich uczelniach, jeden syn – po historii na UJ, jeden kończy grafikę na UMCS, a najmłodszy jest przyjęty na informatykę na UW. Kto z lubelskich kandydatów pochwali się takimi sukcesami?
3. Dlaczego startuję do sejmiku?
– bo chcę wesprzeć lokalne inicjatywy, które nie mają wsparcia u bezdusznych urzędników.
Kasta urzędników prze do władzy, by móc dalej utrzymać swoje posady i pozałatwiać je dla najbliższych.
Co ci ludzie w życiu indywidualnie osiągnęli?
Urzędnik, który ma posadę dzięki nepotycznym układom, który upchnął na etaty swoje dzieci? – znamy takie nazwiska: Pruszkowski, Mach, Wcisło, i tuziny innych! Ja reprezentuję inne standardy obyczajowo-kulturowe. I dlatego jestem bardziej wiarygodny od tych, prących „do żłobu”, nie potrafiących działać samodzielnie, na własną rękę.
Dlaczego startuję do sejmiku? – bo nie wypada mi kandydować do rady miasta, żeby mi nikt nie zarzucił, że załatwiam w ratuszu prywatne sprawy.
Takich, odtrąconych przez bezduszny aparat lokalnych urzędników znam więcej: Józef Majewski z Gołębia, mający jedyne w Europie Muzeum Nietypowych Rowerów, mający swoją ekspozycję w ciasnej, prywatnej szopie, nie mający parkingu, toalet, toru do jazdy rowerami, pan Gajewski, garncarz z Bęczyna, nie mający parkingu, łazienki i toalet dla dzieci, uczestniczących w pokazach lepienia garnków, pani Trepiak z Wilkołaza, hafciarka, która nie ma izby do przyjmowania grup wycieczkowych. To są lokalne inicjatywy LUDZI POZYTYWNIE ZAKRĘCONYCH, mających entuzjazm, z trudem zarabiających pieniądze na utrzymanie, nie mają wsparcia władz lokalnych i regionalnych. Taka powinna być rola samorządu wojewódzkiego, by wesprzeć prawnie i finansowo ich inicjatywy, by promować ich działalność w reklamach, pokazach, itp. Taka powinna być moja rola w sejmiku – wykorzystania mojej energii i zmysłu inicjatywy do działań na rzecz promocji lokalnej przedsiębiorczości.
W styczniu, po południu. Wczoraj intensywnie szukałem w lokalnej prasie informacji o odsłonięciu pomnika Nieznanego Żołnierza w Lublinie. Lokalna cenzura puściła tę informację dopiero wpół do dziesiątej wieczorem. Dzisiaj, na godz 11:00 zaproszono wszystkich lubelskich przewodników do lubelskiej Jesziwy. Gdy wyszedłem o 11:40, zwróciłem na siebie uwagę. Co się stało? – zapytała pani, prowadząca spotkanie. – O 12-tej jest odsłonięcie pomnika – powiedziałem zdziwionym przewodnikom, i wyszedłem. Przy pomniku modły odprawiali duchowni wszystkich ważniejszych wyznań chrześcijańskich. Zapytałem znajomego – a gdzie jest rabin? – stoi przy pomniku – odezwał się inny znajomy. Za 11 dni jest rocznica Powstania Styczniowego. Nie można było przełożyć uroczystość na tę okazję? Dziwna uroczystość.
Obejrzałem właśnie program: „To nas dotyczy” w TVP Lublin. Pan Niedbała mnie rozczarował oceną poprzedniego pomnika:
1. Zaakceptował treść „NIEZNANY ŻOŁNIERZ POLEGŁ W WALCE O WYZWOLENIE NARODOWE…” Jakie wyzwolenie narodowe? Człowieku – żołnierz walczy o niepodległość, a nie o jej substytut! Słowo niepodległość było akurat cenzurowane w PRL, więc tylko mogliśmy się cieszyć „wyzwoleniem” – oczywiście przez Armię Czerwoną! Jeśli urzędnik mający pieczę nad narodową tradycją, nie dostrzega różnicy między niepodległością a wyzwoleniem, to znaczy, że jeszcze żyje duchem komunistycznego PRL!
2. Stwierdził, że obok tablic, postawionych w 1963 r. (gwoli ścisłości – w 1962 r.!), gloryfikujących czyn bojowy GL-AL, BCh i LWP, były też tablice, upamiętniające wojnę obronną Polski w 1939 r. i walki na Zachodzie Europy – m. in. pod Monte Cassino. Szanowny Panie! – oprócz płyty głównej, było 20 tablic z polami bitewnymi GL-AL, LWP i BCh, a 4 inne tablice – niby dla równowagi, dodano dopiero po upadku komuny. Sam Władysław Stefan Grzyb, dumnie podkreślał, że był autorem dopisania kolejnych miejsc bitewnych. A więc – płyta główna i 20 płyt – wobec tylko 4 płyt. Dla autorów pomnika – Odra, Łaba i Nysa Łużycka, były ważniejsze niż Westerplatte, czy Powstanie Warszawskie. Ale – było, minęło. Właśnie po to była ta zmiana, chociaż autorzy tej uroczystości w dacie jej otwarcia zgubili jedną cyferkę „1”. Tak bardzo panu Żukowi przeszkadzał termin 11 Listopada? Tak lokalna prasa zignorowała to wydarzenie, że Dziennik Wschodni wczoraj, dopiero o 21:28 powiadomił swoich czytelników, że otwierają jakiś pomnik. Wypada skomentować: „jaki gospodarz – taka ranga uroczystości”.
Blog Wojciecha Górskiego 