Ten komentarz o „Mojżeszu”, który przeprowadzi zdemoralizowany przez komunę naród, słyszałem już w 1989 r. – że trzeba czekać ze czterdzieści lat, aż wymrze pokolenie ludzi, ukształtowanych mentalnie w sowieckiej niewoli.

Jest to poważny błąd metodologiczny. Już wtedy twierdziłem, że tamtej sytuacji nie można porównywać do naszej rzeczywistości. Po pierwsze – NIE MAMY MOJŻESZA, więc nie ma kto nas „przeprowadzić” przez transformację ustrojowo-mentalną. Po drugie – trzydziestolatkowie, urodzeni a raczej wychowani już w III RP, popełniają zasadniczy grzech pychy – rzekomego nie skażenia komunizmem, w przeciwieństwie do starszego pokolenia, wywodzącego się z Solidarności. A kto to udowodnił, że granicą mentalną jest wiek polityków? – można wyciągać pewne wnioski statystyczne, ale to jest rażąca demagogia! – Homo sovieticus (pojęcie ukształtowane przez ks. Tischnera) jest w każdym z nas! – w większym, lub mniejszym stopniu, a stopień mentalnego uformowania przez komunę absolutnie nie pokrywa się z wiekiem!

Biorąc pod uwagę, że to właśnie Mojżesz został urodzony i wychowany w egipskiej niewoli, to on powinien być bardziej zniewolony, niż młodszy od niego o pokolenie Jozue. Idąc dalej tym samym tokiem myślenia, pokolenie ludzi które urodziło się po powstaniu styczniowym, nie powinno wywalczyć niepodległości, bo był „skażone” systemem carskiej Rosji. A to właśnie ci ludzie z Piłsudskim, Dmowskim, Żeromskim i setkami innych, pociągnęli za sobą młodzież do niepodległości, poświęcając swoje życie w służbie ojczyzny ponad trzydzieści lat! Nie twórzmy więc fałszywych stereotypów, bo nie wyciągniemy z nich właściwych wniosków. Nie twórzmy mitów, które wypaczają nam świadomość. Błąd metodologiczny młodego pokolenia polega na tym, że uważają wszystkich, wychowanych w PRL-u za ludzi obciążonych anachronizmem politycznego myślenia i szeregiem jeszcze innych wad, których rzekomo oni sami nie posiadają. Proszę nie stawiać mnie z racji wieku w jednym szeregu z Bolkiem, Niesiołowskim i Tuskiem, a nawet z Kaczyńskim czy Macierewiczem, bo moja wizja Rzeczypospolitej jest inna, niż wielokrotnie już demonstrowana przez polityków PO-PiS-u.

Korwin, Kukiz, Nowoczesna, czy Razem, to nie może być jedyna alternatywa polityczna dla młodego pokolenia. Sympatie znacznej części wyborców są kierowane do ruchu, który jednoczyłby nurt wartości tradycyjnych z nowoczesnością. Jeśli dotąd go nie ma – to trzeba go stworzyć! Przy całym szacunku do Kukiza, do jego anty-systemowości, patriotycznego zaangażowania, ideowości członków jego ruchu, brak sformalizowanych struktur organizacyjnych uważam za anachronizm, który blokuje rozwój tej formacji. Więź osobowa może być w gronie kilkudziesięciu osób, ale nie wśród dziesiątków tysięcy ludzi. System ewentualnej selekcji osób, oparty na polecaniu przez znajomych, staje się takim samym kluczem „dopychania się do koryta” (wpływowej władzy), jak w nepotycznych i wodzowskich partiach politycznych.

Przykład skuteczności działania scentralizowanej partii PPS na przełomie XIX i XX wieku dowodzi, że oprócz silnej i ideowej więzi osobowej powinny być ramy organizacyjne ugrupowania, określone cele i rozdzielone funkcje dla jego członków. Organizacja – to tryb, który powinien funkcjonować nawet w przypadku, gdyby zabrakło jej lidera! A tego u nas nigdzie nie ma! Partie systemowe: PO, PiS, PSL, i SLD – to partie, gdzie dominuje nepotyczny system rozdawnictwa politycznych synekur oraz umieszczania swoich kandydatów na premiowanych awansem miejscach na listach wyborczych.

W dniu 6 kwietnia była debata w dawnym Gimnazjum Gubernialnym (przy ul. Narutowicza) na temat lubelskiego pozytywizmu w XIX wieku.

W mojej ocenie, państwo profesorowie stosowali metodologię z czasów „jedynie słusznego systemu”, stawiając znak równości między lubelskim pozytywizmem, a konieczną obecnością Polski w Unii Europejskiej. Przy okazji – pani profesor ubolewała, cytując B. Prusa, że naród był i jest obecnie podzielony, kiedy powinien w kwestiach politycznych być jednomyślny (!).

Zdumiewa mnie Wasza polityczna gorliwość i licytacja, „kto jest świętszy od papieża”. Najpierw było „ciągnięcie liny” z nazwą mostu. Entuzjastom nazwy mostu im. rotmistrza Pileckiego zwracam uwagę, że ów bohater już ma w Lublinie ulicę. Nie dublujmy więc nazw! Zwolennikom nazwy mostu imieniem tego bohatera, czyli lokalnym radnym PiS, zwracam uwagę, że wyrok na Pileckiego wydał Roman Kryże – wróg narodu polskiego, którego syn Andrzej, były esbecki sędzia, wydający wyroki na działaczy opozycji lat 70-tych i 80-tych, został wiceministrem sprawiedliwości – zastępcą Ziobry w rządzie PiS w latach 2005-2007. A więc – niech radni PiS najpierw wyjaśnią, co esbek Andrzej Kryże, syn kata Pileckiego robił w ich szeregach? Odnośnie pomnika „Wyklętych” – to mamy pomnik żołnierzy WiN na Placu Zamkowym – jeśli tablica nie obejmuje wszystkich ludzi powojennego podziemia, to może nieco zmienić treść i formę pomnika? Nie popadajmy z jednej skrajności w drugą. Prymas Wyszyński ma w Lublinie dwa pomniki. Hieronim Dekutowski jest na dwóch pomnikach (nie liczę cmentarza). Zamiast stawiać kolejny pomnik „Wyklętych” – czy nie lepiej postawić płaskorzeźbę przed zamkiem „siedmiu wspaniałych” – władców Polski którzy przyczynili się do rozwoju Lublina (prezentowanych w moim poczcie)? Szukają Państwo bohaterów, a zapominają o lokalnych, skromnych bohaterach, jak Gilas, który wyniósł bombę z ratusza i zmarł na zawał serca z tą bombą w ramionach? Czy w sprawie Gilasa muszą być zbierane podpisy, bo sami radni nie wykażą w niej własnej inicjatywy? – Gilas zasługuje nie tylko na nazwę ulicy, ale na płaskorzeźbę przed ratuszem. A czy Antonina Grygowa, regularnie, na dużą skalę, dokarmiająca dobrowolnie więźniów Majdanka, nie zasługuje na pomnik? Otwórzcie Państwo szerzej oczy, a nie postępujcie według gotowych szablonów. Czy gorliwość w budowie kolejnego pomnika „Wyklętych” nie jest przypadkiem podyktowana koniunkturą – zbliżającą się kampanią wyborczą?

Według Arystotelesa żaden ustrój – monarchia, arystokracja, czy demokracja nie był ani gorszy, ani lepszy od innych. Każdy z nich może być dobry w swojej formie – zapewnić sprawność państwa i prawa obywateli. Ale każdy ustrój może mieć zdegenerowaną formę: monarchia – tyranię, arystokracja – kastę oligarchów i demokracja – ochlokrację, gdzie banda demagogów manipuluje głupią większością i dyskryminuje mniejszość, kierującą się zdrowym rozsądkiem. Logik i filozof, Tadeusz Kotarbiński, autor prakseologii – teorii praktycznego myślenia i działania zwrócił uwagę, że nie ma sytuacji „lepszych i gorszych” – to, co dla jednych wydaje się ich atutem, może być właśnie ich słabą stroną – trzeba tylko umieć znaleźć tę słabą stronę! – Dawid wygrał z Goliatem, właśnie dlatego, że Goliat był olbrzymem! – do tak potężnego przeciwnika trzeba było znaleźć odpowiednią metodę walki. Otóż – Dawidowi łatwiej było trafić z procy w tak potężny łeb! Gdy go procą ogłuszył, dobył jego miecza i uciął mu głowę.

Paradoks JOW-ów polega na ty, że to właśnie dzięki proporcjonalnej ordynacji wyborczej ruch Kukiza mógł wprowadzić do sejmu kilkudziesięciu posłów. Według zasad głoszonych przez Kukiza, w systemie JOW, w obecnym sejmie mógłby się znaleźć co najwyżej on sam i ewentualnie Kornel Morawiecki – pozostali przegraliby z konkurencją PiS i PO. Najlepszym tego dowodem jest, że ŻADEN KANDYDAT RUCHU KUKIZA NIE ZDOBYŁ MANDATU DO SENATU, GDZIE OBOWIĄZYWAŁ SYSTEM JOW! A więc – gdzie jest więc błąd metodologiczny?

Systemu opartego na JOW nie buduje się więc od dachu, tylko od fundamentów!

Ubolewam, że idea 460 okręgów jednomandatowych do sejmu, nie ogarnia swoim zasięgiem rad gmin na prawach powiatu, rad powiatowych i sejmików. To w każdej gminie powinien być fundament demokracji! Obecny, kastowy system lokalnych elit PO-PiS, ewentualnie jeszcze z PSL, gdzie wiecznie z pierwszych miejsc dostają się do rad te same osoby, gdzie jedynym kryterium prolongaty madatu jest wazeliniarstwo wobec partyjnych bossów, eliminuje osoby niezależne, aktywne i z inicjatywą. TO W MAŁYM OKRĘGU WYBORCZYM NA SZCZEBLU GMINY, gdzie ludzie się znają, SĄ WIĘKSZE SZANSE POWODZENIA JOW! By wprowadzić ludzi z JOW do sejmu, potrzebne by były do tego ze dwie kadencje, żeby ludzie wyłonieni w niezależny sposób do samorządu, mogli się medialnie przebijać między znanymi działaczami do kolejnych szczebli władzy.
Kolejnym paradoksem JOW jest brak zgody przeciwników politycznych na wprowadzenie tego systemu – nawet do rady gminy. A więc – czy rzeczywiście, system JOW w wyborach do wszystkich gmin i powiatów godzi w parlamentarną egzystencję jego przeciwników? Akurat bezpośrednio – nie, więc teoretycznie, na te ustępstwa, na ten eksperyment polityczny, przeciwnicy mający przewagę, powinni się zgodzić. Ale inteligentni przywódcy molochów partyjnych, widzą w tym systemie zagrożenie dla ich pozycji na najniższych szczeblach wladzy. Widać więc niebezpieczną tendencję do wejścia ze swoimi partyjnymi wpływami do wszystkich dziedzin życia publicznego.
Szkoda, że nie możemy zobaczyć, jak zafunkcjonowałby ten system na niższych szczeblach samorządu – może byłby to cenny „poligon doświadczalny” do realizacji tej idei na wyższym szczeblu władzy? Pozostaje więc pytanie – jak to zrealizować?
Droga JOW do parlamentu powinna prowadzić samorządowymi schodami. Nie przeskakujmy więc tego szczebla demokracji, bo nic nam z tego nie wyjdzie!

Podobno, rządząca partia PiS chce podnieść w samorządzie anty-demokratyczny próg do minimum 10% poparcia w gminie, w powiecie, czy w województwie! Jeśli ktoś nie jest debilem z matematyki, to wyliczy, że w 5-mandatowym okręgu i tak, żeby dostać mandat, trzeba średnio, nie 10%, tylko 20% głosów! (proste: 100%: 5 mandatów = 20%), czyli – nie ma szans na mandat, jeśli się nie uzyska minimum 17% głosów. Na przykładzie Lublina można zauważyć, że przeciętnemu kandydatowi i tak trudniej dostać się do rady miasta z 5-mandatowego okręgu, niż do sejmu z 15-mandatowego okręgu. Jeśli odejmiemy cztery premiowane mandaty z pierwszych miejsc dla dwóch ugrupowań politycznych, to z całego okręgu pozostaje tylko jeden mandat dla innej osoby – spoza „kasty wybranych” (PO-PiS), do sejmu, dodając do tego PSL i Kukiza – z całej liczby 15 mandatów, po odjęciu 7 mandatów z premiowanych miejsc (3 – PiS, 2- PO, po 1 PSL i Kukiz) – dla reszty pozostaje aż 8 mandatów!

Z okazji dzisiejszego pogrzebu W. Młynarskiego, mimo różnicy poglądów politycznych na obecną rzeczywistość, chciałbym przypomnieć jego „Balladę o szachiście”, znaną z czasów stanu wojennego – trzeba umieć wygrywać z przeciwnikiem – nawet wtedy, gdy zmienia reguły gry! Trzeba, tak jak Dawid – znaleźć słabe strony pozornie silnego przeciwnika!

Wystarczy więc sparafrazować hasło Marksa: „Przeciwnicy partii politycznych – łączcie się (w wyborach do samorządu)! Tylko wystarczająco duży – co najmniej 15-20% wynik dla każdego, niezależnego komitetu, w prawie każdej gminie, może stanowić realną siłę polityczną, z którą powinna się liczyć każda władza.

Ponad tydzień temu zamieszczając zdjęcie gołębnika na podwórku przy ulicy Kowalskiej, poinformowałem o tym radnego M. Nowaka i zwróciłem się o egzekwowanie zakazu karmienia tych ptaków w rynku. „Lubelskim sposobem” radny obiecał, że „porozmawia z szefem Straży Miejskiej”, by strażnicy nie pozwalali emerytom rzucać chleba na chodnik. Tu – w Lublinie, nie stanowi się miejscowego prawa i nie egzekwuje go, tylko „się rozmawia” – a może strażnik łaskawie zareaguje, a może ów delikwent, rzucający chleb, łaskawie posłucha strażnika!

Partie – to są szumne szyldy! – to nie są partie w klasycznym tego rozumieniu – otwarte akcesy dla wszystkich, zjazdy delegatów, wybory, komisje rewizyjne, itp. – TO SĄ KLANY (lub: KLIKI) osób, wypromowanych przez lidera, który jest autokratą i to on decyduje – kto i na którym miejscu może znaleźć się na liście. Wszędzie decyduje zasada: BMW (bierny, mierny, ale wierny) – podskakujesz? – nie ma cię na liście! 

Nie ma w tym doborze kadr selekcji pozytywnej osób zaangażowanych, z autorytetem, itp. – wybiera się „KREATURY’ – czyli osoby wykreowane przez partyjnego bossa!
Oprócz „gabinetów politycznych” są inne formy obdzielania synekurami swoich popleczników – rady nadzorcze, pełnomocnicy, doradcy – oficjalnie z przydziałem służbowych obowiązków. W Lublinie prezydent miasta w jednym wydziale (Budownictwa i Architektury) wymyślił 3 zastępców dyrektora (o czym pisała wczorajsza prasa). W mieście zatrudnił 13 „pełnomocników” i 6 „doradców” – sztuczne etaty ludzi, nie odpowiadających za nic, bo obowiązki, kompetencje i odpowiedzialność i tak spadają na dyrektorów wydziałów. Oprócz tego ponad połowa radnych i ich rodzin ma dodatkowe „fuchy” w postaci „płatnych komisji antyalkoholowych” (po półtora tys. zł miesięcznie!), czym nie wzgardzili nawet radni tzw. opozycji z PiS. I to jest feudalny dwór pana Żuka, gdzie zatrudnieni są jego poplecznicy, którym nie udało się wejść do rady miasta.
Można rządzić takim miastem, gdzie PiS przegrał trzecie z kolei wybory i udaje opozycję w mieście? – można!