Kasprowicz Jan „Rzadko na moich wargach”

Rzadko na moich wargach –
Niech dziś to warga ma wyzna –
Jawi się krwią przepojony,
Najdroższy wyraz: Ojczyzna.
….
Widziałem, jak między ludźmi
Ten się urządza najtaniej,
Jak poklask zdobywa i rentę,
Kto krzyczy, iż żyje dla Niej.

Dodano: Wczoraj, 22:00.

Szanowny Panie Stefanie (szkoda, że nie znam nazwiska)! Nie załączam odpowiedzi bezpośrednio, bo jest to dla mnie zbyt skomplikowane. Proszę nie mieć mi za złe, że walkę o swoje prawa prowadzę na forum publicznym. Proszę wybaczyć – ale nie skorzystam z Pana rady, żeby pisać bezpośrednio do władz. W ciągu trzech i pół roku wysłałem do władz miasta w sprawie naszych busów elektrycznych ponad 40 pism, bezpośrednio do urzędu ostatnie pismo wysłałem w lipcu 2015 r. Każda metoda walki jest dobra, która przynosi skutek. Okazuje się, że bardziej skuteczna jest forma walki medialnej – przynajmniej ludzie dowiadują się o draństwach władz miasta, a tworzony wizerunek „miasta przyjaznego turystom i przedsiębiorcom” jest przeze mnie demaskowany. Jeśli ktoś ze mną prowadzi „wojnę”, to dlaczego „ofiary” muszą być tylko po jednej stronie? Poza tym – nie ja tę wojnę wywołałem! Ja ponoszę straty materialne, a pan Żuk i jego liczny „dwór” – moralne. Dopiero po moim publicznym piętnowaniu władz pojawiają się „mediatorzy”, którzy proponują mi, żebym zaprzestał medialnej nagonki, „machania szabelką”, „prowadzenia wojenki”, to może dostanę to zezwolenie. A pies ich wszystkich olał z ich łaską! Ja nie będę żebrał i lobbował ani urzędników, ani radnych. Pozytywne załatwienie tej sprawy jest w ich interesie, o czym przekonał się już niejaki pan Żuk. Odpowiadając człowiekowi, który mieni się „szwagrem Antonim”, zwracam uwagę, że „prawdziwa cnota krytyk się nie boi” – jeśli władze miasta są w porządku, to czego się obawiają? Jeśli w czymkolwiek nadużyłem zasady wolnego słowa, to proszę wytoczyć mi proces. Poza tym – nazywanie mnie przez nie-czcigodnego Antoniego „mściwą i zawistną bestią” – raczej mi schlebia, niż mnie obraża. A jeśli ja „walę w Żuka jak w bęben”, to niech nie daje pretekstu – obowiązuje przecież piłkarska zasada: „gra się tak, jak przeciwnik pozwala”. Wojciech Górski.

Z którą postawą najbardziej się utożsamiasz? Na krytyczne uwagi na temat miasta, które pisze w „Dzienniku Wschodnim” pan Dominik Smaga, pozwalałem sobie od roku na dość ostre komentarze pod adresem władz. Ich reakcją był anonimowy komentarz pod moim adresem: „pierwszy pieniacz Lublina”. Odpowiadając na taki epitet, napisałem raz, że lepiej być pieniaczem, zachowującym własną godność i dumę, niż być „ujadającym anonimowym kundlem”.
Anonimowe kundle są bardziej ujadające, bo nie są narażone na osobisty kontratak. Są jednak jeszcze „dworskie kundle”, wytresowane, „jedzące z ręki” swego pana – klasyczne BMW (bierny, mierny, ale wierny).
Trzecia kategoria – to łapówkarze i biznesmeni „spod ciemnej gwiazdy”, opierający swój biznes na mafijnych układach.
Że walczę o prawo wjazdu swoich busów elektrycznych na Stare Miasto, to już muszę być nazwany „pieniaczem”?
Właśnie w sobotę rano spotkałem w hotelu w Kamieńcu Podolskim delegację z lubelskiego ratusza. Jeden „życzliwy” mi człowiek, radził mi żebym przestał „wymachiwać szabelką” na facebooku pod adresem prezydenta Żuka, bo z tego właśnie powodu nie uzyskuję zezwolenia na wjazd na Stare Miasto. A jak się uspokoję i wykażę cierpliwość – to zezwolenie powinienem wreszcie dostać.
Co za pouczająca lekcja dyplomacji! Ów życzliwy człowiek (którego osobiście nie znam z nazwiska), chyba zapomniał, albo nie wiedział, że ja o prawo wjazdu naszych pojazdów elektrycznych na Stare Miasto walczę już trzy i pół roku!
Właśnie w kwietniu 2013 r. zwróciłem się do władz miasta, występując wtedy jako anonimowy, nie znany panu Żukowi człowiek. Nie miałem do tego czasu złego zdania o prezydencie miasta, który deklarując publicznie, że jest przyjazny turystom i inwestorom, stwarzał wrażenie osoby, która w najgorszym przypadku nie będzie szkodzić naszej firmie.
Rzeczywistość okazała się inna. Najpierw przez ponad dwa lata bezskutecznie zabiegałem o uzyskanie zezwolenia na wjazd na Stare Miasto. Dwa razy złożyłem skargę do Komisji Rewizyjnej Rady Miasta Lublin, występowałem na sesji Rady Miasta Lublin, ale głosowanie w mojej sprawie było polityczne i nic do tej pory nie załatwiłem. Raczej w swojej sprawie nie robiłem przez ten czas medialnego rozgłosu.
Autorowi komentarza o „wymachiwaniu szabelką” zwracam uwagę, że ten pan pomylił przyczynę ze skutkiem. To nie ja rozpocząłem wojnę z panem Żukiem – tylko on ze mną. Ja nie byłem mu wrogiem – to on zrobił ze mnie swojego wroga. Przez dwa lata czekałem cierpliwie, prosząc w pismach prezydenta oraz podległych mu urzędników – i NIC! Nic, tylko buta i arogancja urzędników – kulturowych spadkobierców carskich czynowników.
Był czas, żeby „zresetować” swoje stanowisko wobec naszej sprawy, zwłaszcza kiedy były wybory, zmienili się wiceprezydenci i można było poprzednie stanowisko zwalić na ustępujących urzędników – nic z tych rzeczy! Stanowisko władz miasta było wobec nas jeszcze bardziej brutalne – zmuszenie nas do uiszczenia opłaty drogowej za znak drogowy (1230 zł – od kiedy i gdzie obywatel płaci za znak drogowy na drodze publicznej?), opłaty za kopertę – 600 zł miesięcznie z bezczelnym komentarzem, że z opłaty za parkingi są zwolnione tylko POJAZDY ŚWIADCZĄCE USLUGI KOMUNIKACJI PUBLICZNEJ, czyli tylko taksówki (czym formalnie nasz pojazd różni się od taksówki?).
„Życzliwemu doradcy” lubelskiego ratusza przypomniałem, że ja walczę o prawo wjazdu już czwarty rok, a medialną wojnę z prezydentem Żukiem podjąłem dopiero rok temu. Przypomnę, że nie włączyłem się do kampanii wyborczej przeciw Żukowi, choć był moim wrogiem bardziej, niż słabego kandydata PiS na prezydenta Lublina. Wykazywałem wstrzemięźliwość, licząc na zmianę polityki ratusza po częściowej przebudowie gabinetu. JA PRZEZ PONAD 2 LATA ZBIERAŁEM KOLEJNE CIOSY OD WŁADZ MIASTA I NIE KOTRATAKOWAŁEM.
I to miało być pieniactwo? – To była demonstracja siły władzy wobec mojej słabości i bezradności. Aż 27 lipca 2015 r. napisałem ostatnie pismo do Urzędu Miasta, zaznaczając że jest ono ostatnie, a 20 sierpnia 2015 r. rozpocząłem wojnę medialną z prezydentem Żukiem. Od tego czasu „dokładam” prezydentowi – za brudną tabliczkę „Znak Dziedzictwa Europejskiego”, która dla władz miasta powinna być powodem do dumy, a była powodem do wstydu, za slumsy pod zamkiem, za zlikwidowanie schroniska szkolnego w mieście (jedynym mieście wojewódzkim w Polsce), itd., itp..
Słyszę coraz częściej komentarze od „życzliwych” mi przedstawicieli władz, że „Żuk został wrobiony” przez kogoś z tymi busami i trudno mu się z tego wycofać. Tak, no to – niech obrywa medialnie dalej! Jeśli nie pisanym i nie gwarantowanym warunkiem uzyskania przeze mnie zezwolenia na wjazd naszych busów na Stare Miasto ma być wyciszenie się i zaprzestanie „wymachiwania szabelką” (co za metafora? Co ja, słabo uzbrojony powstaniec – grożę potężnemu carowi?!), to ja mam osobiście gdzieś takie nie pisane warunki! A pies ich wszystkich olał z ich łaską! Pan Żuk ze swoimi idiotyzmami będzie się dalej kompromitował przed turystami, a jak będę go dalej kłuł w oczy swoimi busami!
Przy okazji – w tamtym roku zamówiłem specjalnie ramki do jednego busa na plakaty formatu A1. Na przyszły rok zamówię takie ramki do drugiego busa. Będę miał w nich własna prasę, choćby o tym, jak nigdzie indziej w Polsce, tylko w Lublinie, część radnych, oprócz diet bierze także pieniądze za synekury w komisjach anty-alkoholowych – i to aż po półtora tysiąca złotych. Miejsca na wywieszenie ich nazwisk będzie w gablotach dostatek.
A więc – chciał pan Żuk wojny ze mną – będzie ją miał! Przy okazji – rykoszetem oberwą radni-„bezradni statyści”, który swoją biernością firmują złą wolę, zakłamanie i nadużycia władz (jak chociażby z wymuszeniem pobierania ode mnie opłaty za znak drogowy).
Niech Pan Żuk wreszcie zrozumie (albo i nie – jego wola, jego inteligencja), że z tym swoim uporem, bardziej niż mnie, będzie szkodził turystom, a przy okazji – sobie samemu. Jeśli przez jego ludzi zostałem nazwany pieniaczem, to cokolwiek teraz złego zrobi, będzie bezwzględnie przeze mnie medialnie piętnowany. Będzie sam prosił swoich urzędników, żeby nie stwarzali pretekstów do „czepiania się”. Dopiero teraz przekona się, że tą idiotyczną, nie spotykaną w całej Europie wojną z usługą city tour, demaskuje się jako osoba zakłamana, rzekomo ograniczająca ruch pojazdów (co widać w każdy dzień powszedni o godzinie jedenastej), jako osoba złośliwa, szkodząca turystom i przedsiębiorcom. I niech się wstydzi przed każdą delegacją z kraju i zagranicy, a nasze pojazdy, specjalnie oplakatowane, będą go jeszcze bardziej kłuć w oczy.

Szanowni Państwo, zostałem przez radnych zmuszony do zbierania aż 1000 podpisów pod wnioskiem obywatelskim w sprawie wjazdu naszych busów na Stare Miasto. Jest to sprawa karkołomna, ale możliwa do zrealizowania.
Przy Państwa pomocy, zbiorę je. A radnym dam okazję do uwiarygodnienia się w czasie głosowania. Albo wykażą więcej wyobraźni i dobrej woli wobec turystów i nas, albo pogrążą się razem z prezydentem Lublina.

Właśnie jeździmy busami Lublin City-Tour ul. Hempla, gdzie mamy nagrania audio-guide, do których tekst napisałem ja – zdecydowany antykomunista. Cytuję: „Hempel był komunistą i przed wojną – tłumaczem dzieł Lenina na język polski. Ale założone przez niego sklepy LSS Społem, istnieją do dzisiaj”. Ale w czasie postoju przy czerwonych światłach dodaję już przez mikrofon. „Stalin zaprosił Hempla do Moskwy i tam skrócił mu życiorys”. Dodaję przy okazji, że LSS Społem liczy w Lublinie około 40 sklepów, piekarnie i cukiernie. W 2013 r. obchodziło swoje stulecie. Profesor Raabe był z nominacji PKWN, ale Józef Skłodowski (dziadek naszej noblistki), pierwszy dyrektor Gimnazjum Wojewódzkiego, był z carskiej nominacji. Pamiętajmy, że w PRL wszystkie uczelnie w Polsce, poza jednym KUL-em, były komunistyczne i państwowe, a wykształciły setki tysięcy wspaniałych fachowców w różnych dziedzinach. Nie znamy też dokładnie ceny, jaką KUL płacił władzom PRL za tzw. niezależność. Kierując się logiką rewanżu, powinniśmy zmienić nazwę ul. Królewskiej, nadanej z okazji koronacji cara Aleksandra Romanowa na króla Polski, o czym mało kto wie. Królewska ładnie kojarzy się z Placem (króla) Łokietka. Nazwać ją ul. Carską, choć w sensie formalnym, to się niczym nie różniło, byłoby to haniebne dla Polaków. Mamy w Lublinie ul. gen. Zajączka, który był carskim namiestnikiem i gorliwym służbistą. Czy mamy dalej polować na „czerwone czarownice”, które zapisały się pozytywnie w historii Lublina, brać nieudolnie rewanż za lata dyskryminacji nie-komunistów? Przykładem takiej patologii myślenia jest wypowiedź jednego ważnego urzędnika w sprawie „Pomnika Nieznanego Żołnierza”, że pomnik powinien być tylko dla żołnierzy AK. Pomnik, zafałszowany w treści przez komunistyczne władze w 1962 r., gloryfikował prawie wyłącznie żołnierzy LWP, AL i BCh. Oprócz anachronicznej płyty „NIEZNANY ŻOŁNIERZ POLEGŁ W WALCE O WYZWOLENIE NARODOWE I SPOŁECZNE”, wśród 24 miejsc pól bitewnych, aż 20 dotyczyło bitew z udziałem tych wojsk. Te cztery pozostałe – to: Kutno, Kock, Narvik i Monte Cassino. Warszawa pojawiła się 2 razy – jako wkroczenie I Armii WP na Pragę w 1944 i z okazji wyzwolenia (ruin) Warszawy w 1945. Nie było nic o bohaterskiej obronie Warszawy w 1939 i o Powstaniu Warszawskim. Nie było nic o Westerplatte, Wiźnie, itp. Czy właściwym komentarzem do tego pomnika jest stwierdzenie, że powinno się eksponować tylko żołnierzy AK? A dlaczego nie można użyć argumentu, że wraca się do idei pomnika przedwojennego, lub nie umieści się jednej tablicy: „Nieznany żołnierz poległy za Ojczyznę”, symbolizującą wszystkich – od wojów Mieszka I – aż po czasy powojenne? Ulic w Lublinie dostatek. Wójtowicza usunięto już sprzed dworca PKP – niech sobie patronuje na Czechowie. Chwała wszystkim zasłużonym dla Lublina i poległym w obronie Ojczyzny, tym bardziej, że w przeciwieństwie do Mariana Buczka, wymienieni patroni nie zhańbili się antypolską działalnością.

W tym dniu postanowiłem podjął zdecydowaną walkę z prezydentem Lublina, Krzysztofem Żukiem, niszczącym w sposób nie spotykany gdzie indziej naszą usługę Lublin City-Tour .
Wobec bezwładu radnych, nie chcących, lub nie mogących wnieść mojej sprawy na forum Rady Miasta Lublin, postanowiłem osobiście złożyć projekt obywatelski w mojej sprawie, która przy okazji jest sprawą społeczną.
Nie będę lobbował (kupował) radnych, błagał ich o wsparcie mojej sprawy, choć do postawienia jej na sesji wystarczyłoby tylko 3 podpisy z grona 31 radnych. Okazuje się, że łatwo w mojej sprawie złożyć interpelację, którą radni składali już dwukrotnie, ale trudniej złożyć projekt uchwały i promować moją sprawę na sesji rady.
Zebrać minimum tysiąc podpisów osób dorosłych, mieszkających w Lublinie – z imieniem i nazwiskiem i adresem – oto warunek, by mój projekt z Państwa pomocą doczekał się wniesienia na sesję rady miasta. Przewodniczący Rady Miasta ma obowiązek wnieść projekt na sesję w ciągu 3 miesięcy od złożenia list z podpisami.
Zadał mi ktoś pytanie – a co będzie, jeśli radni nie zagłosują według mojego życzenia? Czy nie szkoda panu czasu i wysiłku? – Nic straconego! Dla pana Marcina Nowaka i wielu innych radnych będzie to doskonały test na wiarygodność – nie przymuszani przez kluby w mojej prywatnej sprawie będą mogli wyrazić swoje osobiste zdanie w tej sprawie.
Co jeszcze mnie skłania do zbierania podpisów? – sytuacja polityczna w tej radzie miasta. Radni PO i Wspólnego Lublina, nie wniosą projektu uchwały, bo nie chcą się narazić prezydentowi (choć rok temu trzech radnych z PO na posiedzeniu komisji wstrzymało się w mojej sprawie od głosu, a jeden radny WL, Marcin Nowak dwukrotnie składał interpelację). Jeśli z kolei radni PiS wnieśliby projekt uchwały w mojej sprawie, to zrobiłaby się ona polityczna i dla zasady byłaby skontrowana przez przeciwników, którzy są w większości. A więc – teoretycznie neutralny, singiel polityczny, mam większe szanse poparcia w radzie miasta, kiedy nie będę oficjalnie firmowany przez klub, będący w mniejszości.
Jeśli radni i tym razem nie zagłosują w mojej sprawie, która teraz nie będzie skargą na prezydenta, tylko żądaniem zasady normalności, jaka jest w innych miastach Polski i Europy, pozostaje mi rozpoczęcie kampanii wyborczej do rady miasta. Ktoś powie – z motyką na słońce? – przecież w mieście na prawach powiatu głosuje się na listy partyjne, a Lublin jest wyjątkowo upartyjnionym miastem! Nic nie szkodzi – jako tzw. singiel polityczny rozpoczynam kampanię wyborczą, starając się zebrać tych wszystkich, mających cokolwiek do powiedzenia w sprawach publicznych, byśmy razem stworzyli społeczną listę – z całego miasta. Trzeba nam 62 mocnych kandydatów, znanych w środowisku, ludzi zaangażowanych w sprawy miasta, a nie klasycznych BMW (bierny, mierny, ale wierny), dostających się kolejny raz z pierwszego miejsca list partyjnych. Nie obchodzą mnie polityczne sympatie innych ewentualnych kandydatów do rady miasta, bylebyśmy razem tworzyli siłę społeczną, mogącą zebrać po 1-2 mandaty w każdym okręgu wyborczym. A więc – czy ktoś jest od Kukiza, czy od Korwina, czy od Kowalskiego – na szczeblu lokalnym to nie powinno mieć znaczenia. Jednoczmy się wokół wspólnej sprawy – doprowadzenia do zmiany prezydenta Lublina, a potem – do realizacji, wspólnie wypracowanej wizji rozwoju miasta, które obecnie w najbliższym otoczeniu zamku i Starego Miasta jest wobec gości powodem do wstydu.
Szanowni Państwo – złośliwość obecnej władzy wobec mnie jest najlepszą rekomendacją mojej otwartości w postępowaniu. W przeciwieństwie do wielu radnych obecnej kadencji, ja nie jestem człowiekiem „jedzącym z ręki władzy” – zaręczam Państwa, że każda władza w mieście, jakiej opcji politycznej by nie była, będzie musiała się liczyć z moim zdaniem. Posiadanie mandatu radnego mogłoby mi ułatwić tę kontrolę nad władzami miasta.
Zwracam się do wszystkich osób mi życzliwych oraz krytycznych wobec obecnej władzy, by podali na facebooku adres mailowy, lub wpisali się na mój adres, gdzie podam w załączniku listę do zbierania podpisów. Proszę ją wydrukować, dokonać wpisów oraz dostarczyć mi osobiście lub pocztą na adres: Atlas Travel, M.W. Górscy, ul. Rynek 2, 20-111 Lublin. Proszę również o jakiekolwiek uwagi na facebooku w przedstawionej przeze mnie sprawie. Szczególnie zależy mi na konsolidacji środowisk „antysystemowych”, reprezentujących ludzi aktywnych, z powodów personalnych nie dopuszczanych do kandydowania z partyjnych list wyborczych.
Chcę swoim przykładem udowodnić, że walka o demokrację bezpośrednią jest możliwa nawet w mieście, gdzie obowiązują listy na komitety wyborcze. Pierwszym testem naszych możliwości będzie projekt obywatelski w sprawie Lublin City-Tour. Bliższe poznanie się na 2 lata przed wyborami, pozwoli nam solidnie się przygotować. Trzeba więcej wyobraźni, by uwierzyć, że oprócz ludzi ze starych klanów partyjnych, mogą być w radzie miasta niezależni ludzie, cieszący się zaufaniem społecznym.
Serdecznie dziękuję za poparcie,
Wojciech Górski, tel. 601-81-42-18, wojciech@atlastravel.pl.

youtube.com

Zagryziemy się wszyscy podziałami: „ja jestem od Kukiza”, a „dla mnie Kukiz jest zdrajcą”. Ci, którzy dalej dzielą się na kolejne grupy bardziej oburzonych na mniej oburzonych, to albo mają coś z głową, albo zżera ich pycha i megalomania, albo celowo sieją destrukcję na prawicy jako kryptokomuniści, oddelegowani do rozbijania prawicy. Nie obchodzi mnie to, czy ktoś jest od Kukiza, czy od Korwina, czy od Kowalskiego. Dla nas jest jedna wielka idea – zjednoczenie drugiego nurtu prawicy obok PiS. Ponieważ PiS jest partią hermetyczną, gdzie rządzi lokalna sitwa, utwórzmy drugą wielką organizację na prawicy. Jej zjednoczenie powinno być w interesie PiS, bo „plankton” na prawicy, w przypadku przegranej w wyborach samorządowych i parlamentarnych, zwiększa wyniki wyborcze Nowoczesnej, PO, PSL i SLD (przede wszystkim partii zwycięskiej, czyli PiS, ale – de facto – bardziej opozycji lewicowo-liberalnej). Nie zapominajmy – SLD może jeszcze wrócić na scenę polityczną. W interesie PiS jest istnienie alternatywnej prawicy, bo razem można dokonać zmiany konstytucji. Zacytujmy Młynarskiego: „Róbmy swoje”, czyli wykazujmy troskę o wspólne dobro, bardziej niż ci, których łatwo nazywamy zdrajcami. Mobilizujmy tzw. zdrajców, by nas poparli we wspólnej idei i swoją aktywnością pociągnijmy ich za sobą. Osobą, która symbolicznie reprezentowałaby nurt prawicowy, alternatywny wobec PiS, powinien być Kornel Morawiecki, który powinien budzić szacunek i uznanie u wszystkich przeciwników PO, Nowoczesnej, SLD i PSL.

Święty Pagórek (Święte Wzgórze), obecnie przedmieście Ołomuńca – to stare miejsce pielgrzymkowe na Morawach. W połowie XVII wieku powstał tam kościół Nawiedzenia NMP, przy którym wybudowano klasztor premonstratensów (norbertanów). Z okazji kanonizacji św. Jana Sarkandra w 1995 r., papież Jan Paweł II udał się do Ołomuńca, a na Świętym Wzgórzu spotkał się z młodzieżą z Moraw. Barokowy zespół kościelno-klasztorny jest widoczny z Ołomuńca.