Lubelski poeta i nauczyciel wśród dwustu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina. Jutro będzie przedstawiony dowódca w powstaniu styczniowym, stracony i pochowany w Lublinie oraz wicewojewoda lubelski, stracony w 1939 r. Poniżej – Tadeusz Bocheński:

108. Bocheński Tadeusz (1895-1962) – poeta, pisarz, muzykolog, pedagog. Przez 13 lat (od 1918 r.) był nauczycielem greki i łaciny w I LO im. S. Staszica w Lublinie. Był stałym współpracownikiem chełmskiej „Kameny”. Pisał też utwory literackie i krytyczne recenzje do innych czasopism kulturalnych.

Architekt obiektu UNESCO wśród dwustu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina. W poniedziałek będą przedstawieni poeta i nauczyciel w LO im. Staszica, oraz historyk archiwista. Drugą postacią na sobotę jest Jan Maria Bernardoni.

106. Bernardoni Jan Maria (1541-1605) – architekt baroku, twórca lubelskiego kościoła św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty (katedry). Jezuicki artysta znany jest w kraju z budowy pierwszego kościoła św. Piotra i Pawła w Krakowie oraz manierystycznego kompleksu – Kalwarii Zebrzydowskiej.

Redaktorka „Kameny” wśród dwustu wybitnych lublinian. W poniedziałek będzie przedstawiony poeta, współpracujący z lubelską „Kameną” i historyk archiwista, porządkujący dokumenty o Lublinie. Pierwszą postacią na sobotę jest Maria Bechczyc-Rudnicka:

105. Maria Bechczyc-Rudnicka (1888-1982) – pisarka, tłumaczka, krytyk teatralny. W l. 1947-1964 była kierownikiem literackim Państwowego Teatru im. J. Osterwy w Lublinie, w l. 1949-1952 – prezesem lubelskiego oddziału Związku Literatów Polskich, w l. 1960-1965 – redaktorem naczelnym „Kameny”.

Malarz wśród dwustu wybitnych lublinian. Postacią na sobotę będzie lubelska pisarka i dziennikarka i architekt – jezuita, którego dzieła są na liście UNESCO. Drugą postacią na piątek jest Władysław Barwicki:

104. Barwicki Władysław (1865-1933) – malarz, poeta. W Lublinie wykonał polichromię w stylu neobarokowym dla kościoła św. Piotra przy ul. Królewskiej i w cukierni Rutkowskiego (obecnie hotel Lublinianka). Namalował obraz „Sen Leszka Czarnego”, powielany na kartkach pocztowych.

Architekt baroku wśród wybitnych lublinian. Kolejną postacią z drugiej setki będzie malarz i poeta. Postacią na piątek, reprezentującą „Drugą setkę wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina” jest Architekt Karol Bay:

103. Bay Karol (? – ok. 1742) – architekt, budowniczy kościoła św. Piotra i Pawła oo. Kapucynów w Lublinie. Artysta był propagatorem dojrzałego baroku, wyróżniającego się doskonałymi proporcjami. Poza Lublinem, znanym jego obiektem jest kościół Wizytek przy Krakowskim Przedmieściu w Warszawie.

Druga setka „wybitnych lublinian…” Ponieważ większość postaci w w tej edycji będzie przedstawionych tylko za pomocą 250 znaków, na każdy kolejny dzień (z wyjątkiem niedziel) będą po 2 biogramy:

102. Bajkowski Wacław (1875-1941) – prezydent Lublina w czasie okupacji austriackiej w l. 1916-1918, adwokat, działacz społeczny. W czasie II w. św. był więziony przez Gestapo w zamojskiej Rotundzie i w lubelskim Zamku. Zamordowany w Dachau. Jego imieniem nazwano w Lublinie ulicę poniżej ratusza.

„Druga setka wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. Przy tworzeniu listy, w trakcie publikowania na łamach Fb pierwszej setki lublinian, pojawiły mi się nowe nazwiska, które powinny być również przypomniane. Tym razem tylko niektóre biogramy będą mieć po 1000 znaków. Większość z nich będzie mieć 250 znaków. Listę rozpoczyna prawosławny mistrz Andrzej:

101. Andrzej (pierwsza połowa XV w.) – ruski malarz, twórca fresków bizantyjskich w kaplicy zamkowej w Lublinie (ok. 1418 r.) na zlecenie króla Polski, Władysława Jagiełły. Fenomenem tego miejsca jest fakt, że zmieniona kaplica pozostała katolicka. Łączy gotycki Zachód z bizantyjskim Wschodem.

Ostatnia postać z cyklu „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina” – jedyna postać z datą śmierci w XXI wieku – ale jaka! – największy obok Kaniorowej „ambasador Lublina” w powojennej Polsce – Edward Hartwig:

102. Hartwig Edward (1909-2003) – fotografik, brat Julii – poetki i Walentego – wybitnego lekarza endokrynologa. Urodzony w Moskwie, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zamieszkał w Lublinie. Uczył się artystycznego rzemiosła u „nestora” polskiej fotografii, Jana Bułhaka. Znany w świecie artysta stosował różne techniki robienia zdjęć. W pierwszym okresie twórczości fotografował nastrojowe i tajemnicze, mgliste krajobrazy. Zajmował się też fotografią realistyczną, robił eksperymenty z kolorem, wprowadzał też fotografię abstrakcyjną. Był współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików. Fotografią zajmował się zawodowo przez 75 lat, wystawiając swoje zdjęcia na ponad stu wystawach indywidualnych i kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w galeriach całego świata, zdobywając prestiżowe nagrody i wyróżnienia. Hartwigowi, jednemu z najwybitniejszych polskich fotografików poświęciła telewizja w 1994 r. dwa filmy: „Hartwig” i „I co dalej, panie Hartwig” w reżyserii Adama Kulika. Lublin uczcił pamięć o artyście i jego rodzeństwie, nazywając ich imieniem schody prowadzące z Placu Rybnego do ul. Kowalskiej, jako tzw. Zaułek Hartwigów.

Austriacki lekarz na liście „Stu wybitnych lublinian i osób zasłużonych dla Lublina”. W sobotę będzie przedstawiona ostatnia postać z tej serii – jako jedyna, zmarła w XXI wieku. Poniżej – dr Józef Stein:

101. Stein (Sztejn) Józef (ok. 1760-1830) – lekarz, społecznik, filantrop. Urodził się w Austrii. Po studiach w Wiedniu i podróżach po Europie, w 1871 r. osiadł w Lublinie. Znany był w mieście jako lekarz ogólny i chirurg. Mieszkał na Starym Mieście (Rynek 12), gdzie miał swój gabinet. Dr Stein znany był ze swojej szlachetności – często bezinteresownie leczył najuboższych. W 1794 r. opiekował się rannymi powstańcami. Lekarz nie założył rodziny. Przez pół wieku pełnił swoją służbę dla chorych. Część swojego majątku przeznaczył na wsparcie sióstr szarytek i ojców bonifratrów, którym też przekazał bibliotekę i narzędzia chirurgiczne. Największą jego zasługą było ustanowienie fundacji na stypendia dla młodych studentów medycyny z ubogich rodzin z Lublina i Lubelszczyzny. Przez 85 lat działalności jego fundacji (1830-1915), z pomocy stypendialnej skorzystało 20 studentów medycyny i lekarzy. W 1915 r. wojska wywiozły depozyty fundacji do Rosji. Dr Stein został pochowany w Lublinie, na cmentarzu przy ul. Lipowej, ale miejsce jego pochówku jest nieznane. W 1881 r. społeczeństwo Lublina uczciło pamięć o doktorze, umieszczają tablicę pamiątkową na cmentarnej kaplicy.